Sunday, November 22, 2009

സൈനോജിനു ആദരാഞ്ജലികള്‍...




സൈനോജ്...

പിന്നിട്ട വഴികളില്‍ ഒരിക്കല്‍ നമ്മള്‍ പരിചയപ്പെട്ടിരുന്നു.

അന്നു കൈമാറിയ വളരെ കുറച്ചു വാക്കുകള്‍...ആ ചെറുപുഞ്ചിരി...

കൈരളിയുടെ പുതുവര്‍ഷവേദിയില്‍ ഒരുമിച്ചു ചിലവഴിച്ച ആ കുറച്ചു നിമിഷങ്ങള്‍

മറക്കിലൊരിക്കല്ലും...

ഒരുപാട് പരിചയപ്പെടാനും,അടുക്കാനും കഴിഞ്ഞില്ലെങ്കിലും,ഈ യാഥാര്‍ത്ഥ്യം വല്ലാതെ വേദനിപ്പിക്കുന്നു...

ഒരുപാട് പാട്ടുകള്‍ പാടാന്‍ ബാക്കി വച്ചു കടന്നു പോയ,സൈനോജിനു ആദരാഞ്ജലികള്‍...

ചിത്രം:മാതൃഭൂമി

Saturday, May 23, 2009

1707077 അഥവാ ചാനലിലെ ഒരു ദിവസം

"ആരുമെത്തിയില്ല ക്രിസ്റ്റി..." .കാലത്തെ ഫ്രഷായിട്ട്‌ കൊടുത്ത ഗുഡ്മോര്‍ണിംഗിനും ഒരു പുഞ്ചിരിയ്ക്കുമുള്ള റിസ്പ്ഷനിലെ ഹരിയേട്ടന്റെ മറുപടിയായിരുന്നു ഇത്‌.ക്യാബിന്റെ കീ നീട്ടിയാണു ഹരിയേട്ടന്‍ ഇതു പറഞ്ഞത്‌.അതു വാങ്ങാതെ ഞാന്‍ അവിടെയിട്ടിരുന്ന സോഫയില്‍ പോയിരുന്നു.ഞാന്‍ ചെന്നു തുറന്നു കയറിയാല്‍ അവിടെ വെറുതെയിരിക്കേണ്ടി വരും അര മണിക്കൂര്‍.ഇതാകുമ്പോള്‍ ടി.വി എങ്കിലും കാണാം.ചാനല്‍ റിസ്പഷനിലെ ടിവിയ്ക്കു ഒരു പ്രത്യേകതയുണ്ട്‌,എന്താണേലും നമ്മുടെ ചാനലുകളേ കാണൂ.ഇന്നലത്തെ ലൈവ്‌ ഫോണ്‍ ഇനിന്റെ റിപ്പീറ്റാണു.ഞാനതും കണ്ടു അവിടെയിരുന്നു.ഇതാദ്യമല്ല ഈ കാത്തിരിപ്പ്‌.മിക്കവാറും ഇതു തന്നെയാ സംഭവിക്കാറുള്ളത്‌.

"കാലത്തെ ഏഴരയ്ക്ക്‌ ഷൂട്ട്‌,ഏഴിനു നീ മേക്കപ്പ്‌ റൂമിലുണ്ടാകണം."എല്ലാ തവണയും വരുന്നതിന്റെ തലേന്ന് പ്രൊഡ്യൂസര്‍ ചേട്ടായി വിളിച്ചു പറയും.ഞാന്‍ കാലത്തെ കസിന്‍ ചേട്ടനെയും കുത്തിപ്പൊക്കി അവിടെയെത്തുമ്പോള്‍,പ്രൊഡ്യൂസറുമുണ്ടാകില്ല,മേക്കപ്പ്‌ മാനും കാണില്ല.ക്യാമറമാന്‍ ജോയി ചേട്ടന്‍ മാത്രം കൃത്യസമയത്ത്‌ അവിടെ കാണും.

ടിവിയില്‍ രഞ്ജിയുടെ ചളുകള്‍ നിര്‍ബാധം തുടരുന്നുണ്ട്‌.എത്ര പറഞ്ഞാലും ആ ചെക്കന്‍ അതു മാത്രം കുറയ്കില്ല.പറഞ്ഞിട്ടു കാര്യമില്ല,ആരാധകരുണ്ടേ അതിനും.ഞാന്‍ പതിയെ മയങ്ങി തുടങ്ങി.ഇന്നലെ രാത്രിയാ നാട്ടില്‍ നിന്നു തിരുവനന്തപുരം എത്തിയത്‌.കസിനുമായി കത്തി വച്ച്‌ കിടന്നത്‌ ഒന്നരയ്ക്ക്‌,എഴുന്നേറ്റത്‌ അഞ്ചരയ്ക്ക്‌.തീരാത്ത ഉറക്കം മുഴുവന്‍ കണ്ണില്‍ തൂങ്ങി നില്‍ക്കുന്നുണ്ട്‌.

"എന്തുവാടേ വന്നിരുന്നു ഉറങ്ങുന്നേ?".പ്രൊഡ്യൂസര്‍ ചേട്ടായിയുടെ ശബ്ദം കേട്ടാണു ഞെട്ടിയെഴുന്നേറ്റത്‌.കണ്ണു തുറന്നപ്പോള്‍ മുന്നില്‍ നില്‍ക്കുന്നു രഞ്ജിത്ത്‌ മേനോന്‍ എന്ന സുമുഖനും സുന്ദരനുമായ എന്റെ പ്രൊഡ്യൂസര്‍.

"ഞാന്‍ പല തവണ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്‌,വരുന്ന സമയമേ പറയാവൂ എന്നു.ഇതെന്തു കഷ്ടമാന്നേ,എന്നും ഞാനാദ്യം വരണം.എന്നിട്ട്‌ ഇവിടെയിരുന്നുറങ്ങണം.ഈ പരിപാടി ശരിയാവത്തില്ല..."

"നീ ചീത്ത മുഴുവന്‍ ഒരുമിച്ചു വിളിക്കല്ലേ,ഒരു കാര്യം കൂടി പറയട്ടെ,അതു കഴിഞ്ഞു ബാക്കി വിളിച്ചാല്‍ മതി." എന്നെ പറഞ്ഞു മുഴുവനാക്കാന്‍ സമ്മതിക്കാതെ രഞ്ജിത്ത്‌ ചേട്ടന്‍ പറഞ്ഞു.

"നമ്മുടെ ഷൂട്ട്‌,ഒന്‍പതരയ്ക്കത്തേയ്ക്ക്‌ മാറ്റി.ന്യൂസുകാരുടെ ഒരു സ്പെഷ്യല്‍ പ്രോഗ്രാമിനു ഫ്ലോര്‍ വേണമെന്ന് രാത്രിയാണു ശേഖര്‍ സാറു വിളിച്ചു പറഞ്ഞത്‌.നിന്നെ വിളിക്കാന്‍ നോക്കിയപ്പോള്‍ ഔട്ട്‌ ഒഫ്‌ റേഞ്ച്‌.പിന്നെ വിളിക്കാമെന്നു വിചാരിച്ചിരുന്നത,പക്ഷേ ഇന്നലെ ഫ്ലാറ്റില്‍ അബിയുടെ ട്രീറ്റ്‌ ആയിരുന്നു.അവസ്ഥ എന്തായിരിക്കുമെന്നു നിനക്ക്‌ ഊഹിക്കാലോ.." എന്നിട്ട്‌ ജഗതി സ്റ്റ്യിലില്‍ ഒരു ഡയലോഗും പ്ലീസ്‌ ഡോണ്ട്‌ മിസ്ണ്ഡര്‍സ്റ്റാന്റ്‌ മീ..ഓകെ.

ഞങ്ങള്‍ രണ്ടു പേരും അകത്തേയ്ക്ക്‌ പോയി യൂത്ത്‌ ചാനലിന്റെ ക്യാബിന്‍ തുറന്നു ഇരിപ്പായി.മണി ഏഴരയാകുന്നേയുള്ളു.ഇനിയുമുണ്ട്‌ രണ്ടു മണിക്കൂര്‍.എനിക്കാണേല്‍ പതിവില്ലാത്ത പോലെ ഉറക്കവും വരുന്നുണ്ട്‌.എങ്ങനെയെങ്കിലും ഷൂട്ട്‌ തീരുവാരുന്നേല്‍ പോകുന്ന വഴി ട്രെയിനില്‍ ഇരുന്ന് ഉറങ്ങാമായിരുന്നു.കാര്യം ഇപ്പോള്‍ ഇങ്ങനെയൊക്കെ പറയുമെങ്കിലും ഷൂട്ട്‌ കഴിഞ്ഞാല്‍ അവിടെ നിന്നു പോരാന്‍ മടിയാണു.മാസത്തിലൊരിക്കല്‍ മാത്രം ചെല്ലുന്നതു കൊണ്ടാകും.കഴിഞ്ഞ തവണ ഷൂട്ട്‌ കഴിഞ്ഞു,എഡിറ്റിനും കൂടെയിരുന്നിട്ടാണു പോയത്‌.ഞങ്ങളുടെ ചാനലിന്റെ ഇന്‍ ചാര്‍ജ്‌ ജ്യോതി ചേച്ചി അന്നു കളിയാക്കുകയും ചെയ്തു "ഇവനു വരാന്‍ ഭയങ്കര മടി,വന്നാല്‍ പോകാന്‍ അതിലേറെ മടി."

മയക്കം തെളിഞ്ഞ്‌ വാച്ചില്‍ നോക്കിയപ്പോള്‍ മണി ഒന്‍പതാകുന്നു.ഞാന്‍ എഴുന്നേറ്റ്‌ ക്യാന്റീനിലേയ്ക്ക്‌ പോയി.രെഞ്ജിത്ത്‌ അവിടെയിരിക്കുന്നുണ്ട്‌.ഒരു ഗ്ലാസില്‍ ചായയും എടുത്ത്‌ ഞാനും ഇരുന്നു ഒപ്പം.

"എടാ,നമുക്ക്‌ ഇതിന്റെ രൂപം ഒന്നു മാറ്റണം"

"എന്തിന്റെ,ചായ ഗ്ലാസിന്റേയോ" ഞാന്‍ ചോദിച്ചു.

"അല്ലടാ മണ്ടാ,നമ്മുടെ പ്രോഗ്രാമിന്റെ.രണ്ടു മൂന്നു പ്രൊമോ ഒക്കെ ചെയ്യണം."രഞ്ജിത്ത്‌ അപ്പോള്‍ സീരിയസാണു.ഞങ്ങള്‍ കുറച്ചു നേരം അവിടെയിരുന്നു അതിനെക്കുറിച്ചൊക്കെ പറഞ്ഞു.

"ഗുഡ്‌ മോര്‍ണിംഗുണ്ട്‌.." ജ്യോതി ചേച്ചിയാണു."എന്താണു പ്രൊഡ്യൂസറും ആങ്കറും കൂടെ ഒരു കൊച്ചു വര്‍ത്തമാനം?" ചേച്ചി ചോദിച്ചു.

"ചേച്ചി എന്താ നേരത്തെ..ന്യൂസുണ്ടോ കാലത്തെ? "

"ഉണ്ട്‌,പത്തിനു.മണി ഒന്‍പതു കഴിഞ്ഞല്ലോ,നീ മേക്കപ്പ്‌ ചെയ്തില്ലേ." ചേച്ചി പറഞ്ഞപ്പോഴാണു ഞാനതോര്‍ത്തത്‌.ഞാന്‍ നേരെ മേക്കപ്പിലേയ്ക്കോടി.അവിടെ ചെന്നപ്പോള്‍ മേക്കപ്പ്‌ മാന്‍ ചേട്ടനില്ല.പിന്നെ അവിടെയുള്ള സംഭവങ്ങളൊക്കെ വച്ച്‌ ഞാനൊരു അലക്ക്‌ അലക്കി താഴെ ഫ്ലോറിലെത്തി.എനിക്ക്‌ ഇഷ്ടമുള്ള ഒരു പരിപാടിയാണു ഫ്ലോറിലെ ഷൂട്ട്‌.എന്റെ ഷോയ്ടെ കുറേ എപ്പിസോഡുകള്‍ ഔട്ട്‌ ഡോറായിരുന്നു.സംഭവം രസമാണെങ്കിലും മടുത്തു പോകുമായിരുന്നു.നാലു എപ്പിസോഡ്‌ എടുക്കാന്‍ ഏകദേശം ഒരു 3-4 മണിക്കൂര്‍ എന്താണെങ്കിലും ആകും.ഇതാണേല്‍ ഏറിപ്പോയാല്‍ ഒന്നര-രണ്ടു മണിക്കൂര്‍.പിന്നെ വേറൊരു ഗുണമെന്താന്നു വച്ചാല്‍ ചെയ്യുന്നതു മുന്നില്‍ ഇരിക്കുന്ന സ്ക്രീനില്‍ കാണുകയും ചെയ്യാം.ഇരിപ്പിലോ,നോട്ടത്തിലോ എന്തേലും വൃത്തിക്കേട്‌ ഉണ്ടെങ്കില്‍ പെട്ടന്നു കണ്ടു പിടിക്കാം.മാത്രമല്ല,എ.സിയുമാണു.സുഖവഴി.

ഷൂട്ട്‌ തുടങ്ങി.സ്വന്തം സ്ക്രിപ്റ്റ്‌ തന്നെ ആയതു കൊണ്ട്‌ അധികം നേരമെടുത്തില്ല.രണ്ടു മണിക്കൂറില്‍ നാലു എപ്പിസോഡ്‌ തീര്‍ത്തു,മണി പന്ത്രണ്ട്‌ ആകുന്നതേയുള്ളു.ഇപ്പോള്‍ പിടിച്ചാല്‍ പ്ന്ത്രണ്ടേ മുക്കാലിന്റെ ബാംഗ്ലൂര്‍ എക്സ്പ്രസ്‌ കിട്ടും.വല്ലാത്ത ക്ഷീണവുമുണ്ട്‌,അല്ലെങ്കില്‍ വൈകുന്നേരം പോയാല്‍ മതിയായിരുന്നു.ഞാന്‍ മേക്കപ്പ്‌ റിമൂവ്‌ ചെയ്തു,ബാഗെടുക്കാന്‍ ക്യാബിനിലെത്തി.

"എടാ,നിനക്ക്‌ പോയിട്ട്‌ തിരക്കുണ്ടോ?" ജ്യോതി ചേച്ചിയാണു.

"പ്രത്യേകിച്ച്‌ തിരക്കൊന്നുമില്ല.പക്ഷേ നല്ല ഉറക്കം വരുന്നുണ്ട്‌.അതാ പോകാമെന്നു വച്ചത്‌.എന്താ ചേച്ചി?" ഞാന്‍ ചോദിച്ചു.

"നമ്മുടെ രഞ്ജിയ്ക്ക്‌ വരാന്‍ പറ്റില്ലെന്നു പറഞ്ഞു ഇപ്പോള്‍ വിളിച്ചു.ഒരു മണിയ്ക്ക്‌ ലൈവ്‌ ഉള്ളതാ.കാലത്തെ പറഞ്ഞിരുന്നെങ്കില്‍ ആശയെയോ,ലെനയെയോ വിളിക്കാമായിരുന്നു.ഇപ്പോള്‍ വിളിച്ചപ്പോല്‍ അവരൊക്കെ കോളേജിലാ.നീ ഫ്രീയാണെങ്കില്‍ അതൊന്നു ചെയ്തിട്ട്‌ പോകാമോ..."

"ലൈവോ ..ഞാനോ.അതും രഞ്ജിയുടേയും ആശയുടേയും ഒക്കെ പ്രോഗ്രാം.നല്ല രസായിരിക്കും."

"അതൊന്നും കുഴപ്പമില്ലെടാ.നീ തന്നെ ചെയ്താ മതി.ഇതാ ഇന്നു വായിക്കാനുള്ള മെയില്‍സ്‌.കാള്‍ എടുക്കണ്ട പരിപാടിയൊക്കെ ഞാന്‍ പറഞ്ഞു തരാം." എനിക്ക്‌ ഒന്നു തര്‍ക്കിക്കാന്‍ പോലുമുള്ള അവസാരം തരാതെ ചേച്ചി അത്‌ എന്റെ തലയി്ലാക്കി.

ഞാന്‍ അവിടെയിരുന്നു മെയില്‍ ഒരോന്ന് വായിച്ചു നോക്കി.ഈ ലൈവ്‌ പരിപാടി ഞാന്‍ ചെയ്തിട്ടില്ലെങ്കിലും രസമുള്ള ഒരേര്‍പാടാ.ശരിക്കും ഒരാങ്കറിന്റെ യഥാര്‍ത്ഥ മെറ്റല്‍ കാണാനും കാണിക്കാനും പറ്റുന്ന സംഭവം.അതിന്റെ ഒരു ടെന്‍ഷന്‍ കൊണ്ടാണെന്നു തോന്നുന്നു,ഉറക്കം ഒക്കെ പോയ വഴി പോയി.

ഒന്നാകാന്‍ പത്തു മിനിട്ട്‌ ഉളപ്പോള്‍ ഞാന്‍ ഫ്ലോറില്‍ കയറി.ക്യാമറ പരിപാടികളൊക്കെ എന്റെ ഷോയുടേതു പോലെ തന്നെ.ഒരു വത്യാസമുള്ളത്‌ സാധരണം ലേപല്‍ മൈക്ക്‌ * മാത്രമേ ഉണ്ടാകാറുള്ളു.ഇതൊരു ഇയര്‍ പീസ്‌* കൂടിയുണ്ട്‌.അതു വച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ തന്നെ മനസ്സില്ലായി സംഭവം എന്തിനാണെന്നു.അതിനകത്തൂടെ ജ്യോതി ചേച്ചിയുടെ ശബ്ദം കേള്‍ക്കുന്നുണ്ട്‌.

"എടാ,നിനക്കു കേള്‍ക്കാമോ?" ചേച്ചി ചോദിച്ചു.

"കേള്‍ക്കാം."ലൈവിന്റെ ഒരു പിരിമുറുക്കം കൊണ്ടാണെന്നു തോന്നുന്നു,ശബ്ദം ഒന്നും അങ്ങനെ പുറത്തേയ്ക്ക്‌ വരണില്ല.

"ക്രിസ്റ്റി,നീ പേടിക്കണ്ടാ.കാര്യങ്ങളൊക്കെ ഞാന്‍ ഇതിലൂടെ പറഞ്ഞേക്കാം.നീ ഒന്നു ഉറക്കെ സംസാരിക്കണേ.സാധരണ നീ ഫോണില്‍ ഒരാളോട്‌ പറയുന്ന പോലെ പറഞ്ഞാല്‍ മതി.ബീ കൂള്‍.നിന്റെ താഴെ വച്ചിരിക്കുന്ന കണ്‍സോളില്‍ കോള്‍ ഉളപ്പോള്‍ ചുവന്ന ലൈറ്റ്‌ തെളിയും.കോള്‍ എടുക്കാന്‍ ഞാന്‍ പറയുമ്പോള്‍ മാത്രം അതിലെ ബട്ടന്‍ അമര്‍ത്തിയിട്ട്‌ സംസാരിച്ചാല്‍ മതി.അല്ലാത്ത സമയം,മെയില്‍ വായിക്കണം,ഇന്റ്രോയൊക്കെ അറിയാമല്ലോ..ഫോണ്‍ നമ്പര്‍,0471-1707077.അതോര്‍ത്തു ടെന്‍ഷന്‍ അടിക്കണ്ടാ.അതു മുന്നിലെ സ്ക്രീനില്‍ വരും.പിന്നെ കോളേഴ്സിനോട്‌ ടിവിൂടെ വോളിയം കുറച്ചു വച്ചു സംസാരിക്കാന്‍ പറയണേ..അപ്പോള്‍ ശരി.ഓള്‍ ദ്‌ ബെസ്റ്റ്‌.".ഒറ്റശ്വാസത്തിലാണു ചേച്ചി ഇത്രയും കാര്യങ്ങള്‍ പറഞ്ഞത്‌.പതിയെ പറഞ്ഞിരുന്നെങ്കിലും കാര്യമുണ്ടാകത്തില്ലായിരുന്നു.പറഞ്ഞ അത്രയും കാര്യങ്ങള്‍ ഞാന്‍ മറന്നു കഴിഞ്ഞു.ക്യാമറ സെറ്റ്‌ ചെയ്തിട്ട്‌ ജോയി ചേട്ടനും പുറത്തേയ്ക്ക്‌ പോയി.ഫ്ലോറില്‍ ഞാന്‍ മാത്രം.

മുന്നിലിരിക്കുന്ന ടി.വിയില്‍ ഷോയുടെ മൊണ്ടാഷ്‌ കാണിച്ചു തുടങ്ങി.അതു തീരുന്ന സമയം കാതില്‍ ചേച്ചിയുടെ ശബ്ദമെത്തി"ക്രിസ്റ്റി,യൂ ആര്‍ ഓണ്‍ എയര്‍"

"ഹല്ലോ,ഹായി ഫ്രണ്‍സ്‌.വെല്‍ക്കം ടു യെറ്റ്‌ അനദര്‍ ബ്രാന്റ്‌ ന്യൂ എപ്പിസോഡ്‌ ഓഫ്‌ ഫ്രീക്ക്‌ ഔട്ട്‌.സ്ഥിരം കാണുന്ന മുഖങ്ങള്‍ക്കു പകരം,എന്താ ഒരു പുതിയ മുഖം എന്നാലോചിച്ചു ഇരിക്കണ്ടാ.അതിന്റെ കഥ വഴിയേ പറയാം.ഇന്നും നിങ്ങള്‍ക്കു വേണ്ടി ഒരുപാട്‌ നല്ല പാട്ടുകള്‍ ഇവിടെ റെഡിയാണു.നിങ്ങള്‍ അയച്ച കുറേ മെയില്‍സ്‌ ഇവിടെയുണ്ട്‌.അപ്പോള്‍ പെട്ടന്ന് എല്ലാവരും ഫോണ്‍ എടുത്ത്‌ വിളിച്ചേ..വിളിക്കണ്ട നമ്പര്‍:0471 1707077.നമുക്ക്‌ ആദ്യം ഒരു മെയിലിലേയ്ക്ക്‌ പോകാം." ഒറ്റശ്വാസത്തിലാണു പറഞ്ഞു നിര്‍ത്തിയത്‌.ഇയര്‍ പീസിലൂടെ ചേച്ചി,സ്പീഡ്‌ കുറയ്ക്കാന്‍ പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും അതൊന്നും ശ്രദ്ധിക്കാന്‍ പറ്റിയില്ല.ഞാന്‍ ആദ്യത്തെ മെയില്‍ എടുത്തു വായിച്ചു തുടങ്ങി..വായിച്ചു പകുതിയായപ്പോഴേക്കും കോളുണ്ടെന്ന അറിയിപ്പ്‌ വന്നു.എന്താണെന്നു അറിയില്ല,അതു കേട്ടപ്പോള്‍ നെഞ്ചിടിപ്പിന്റെ സ്പീഡ്‌ ഇരട്ടിയായ പോലെ.

"ഹല്ലോ..നമസ്കാരം.വെല്‍ക്കം ടു ഫ്രീക്ക്‌ ഔട്ട്‌."

"നമോവാകം".സ്ത്രീ ശബ്ദമാണു.മാത്രമല്ല സ്മാര്‍ട്ട്‌ മറുപടിയും.പണിയായെന്ന തോന്നുന്നേ...

"ആഹാ,ആരാണിത്‌?"

"ഞാന്‍,അഞ്ജു."

ഇത്രയുമായപ്പോഴേയ്ക്കും ഞാന്‍ ഏകദേശം ഒക്കെയായി.പിന്നെ സാധാരണം പോലെ സംസാരിച്ചു തുടങ്ങി.പക്ഷേ ആ കുട്ടി നല്ല സ്മാര്‍ട്ടായിരുന്നു.അത്യാവശ്യം നന്നായി തന്നെ സംസാരിച്ചു.ഡെഡിക്കേഷന്‍ ഒക്കെ പറഞ്ഞ്‌ പാട്ട്‌ പ്ലേ ചെയ്തു തുടങ്ങിയതും,ഞാന്‍ ഒരു ദീര്‍ഘനിശ്വാസം വിട്ടു.

"ഗുഡ്‌ വര്‍ക്ക്‌ ക്രിസ്റ്റി."ഇയര്‍ പീസിലൂടെ ചേച്ചി പറഞ്ഞു..ഒപ്പം അകത്തു നിന്നു എല്ലാവരും.എനിക്കും ആശ്വാസമായായിരുന്നു.ഇതു വലിയ പ്രശ്നമില്ല എന്നൊരു തോന്നല്‍.ഞാന്‍ കണ്ണടച്ചു അവിടെയിട്ടിരുന്ന കസേരയിലിരുന്നു പാട്ടു തീരാന്‍ വെയ്റ്റ്‌ ചെയ്തു.ഇയര്‍ പീസിലൂടെ പ്രത്യേകിച്ചു ഒന്നും കേള്‍ക്കുന്നുമില്ല.

"എത്ര കോള്‍സ്‌ കാണും ചേച്ചി."ഞാന്‍ മൈക്കിലൂടെ ചോദിച്ചു.തിരിച്ചു ഒന്നും കേട്ടില്ല.ഞാന്‍ ഉറക്കെ ഒന്നു കൂടി ചോദിച്ചു..നിശബ്ദത മാത്രം.എനിക്കെന്തോ ചെറിയ ഒരു പേടി തോന്നി തുടങ്ങി.പെട്ടന്ന് ഇയര്‍ പീസിലൂടെ വലിയ ബഹളവും കൂട്ടക്കരച്ചിലും കേട്ടു.അവ്യക്തമായ ശബ്ദങ്ങള്‍,എന്തോക്കെയോ താഴെ വീഴുന്നതു പോലെയും,തല്ലി തകര്‍ക്കുന്നതു പോലെയുമൊക്കെ..ഞാന്‍ ലേപല്‍ മൈക്ക്‌ ഊരാന്‍ തുടങ്ങുന്ന നേരം,അകത്തു നിന്നുള്ള വാതില്‍ തുറന്നു.തുറക്കുന്ന വാതിലിന്റെ വിടവിലൂടെ കണ്ട കാഴച്ച ഞെട്ടിക്കുന്നതായിരുന്നു.തകര്‍ന്നു കിടക്കുന്ന പി.സി.ആര്‍* റൂം.അവിടെയും ഇവിടെയുമൊക്കെ തെറിച്ചു കിടക്കുന്ന ചോരപ്പാടുകള്‍.ആരെയും കാണാന്‍ കഴിയുന്നില്ല.തുറക്കുന്ന വാതിലിലൂടെ ഒരാള്‍ ഫ്ലോറിലേയ്ക്ക്‌ കയറി വന്നു.മുഖം മറച്ചു കൈയ്യില്‍ A.K 47ഉം പിടിച്ചാണു അയാള്‍ വന്നത്‌.രൂപത്തില്‍ നിന്നു വലിയ പ്രായം ഉള്ളതായി തോന്നുന്നില്ല.ഈ രംഗങ്ങള്‍ കണ്ടപ്പോള്‍ മനസ്സിലേയ്ക്ക്‌ ഓടി വന്നത്‌ 26/11 ആണു.മുംബൈയിലെ ഭീകരാക്രമണം.പക്ഷേ ഇവിടെ,കേരളത്തില്‍.????അയാള്‍ എന്റെ അടുത്തേയ്ക്ക്‌ നടന്നു വന്നു. എന്റെ സകല ധൈര്യവും ചോര്‍ന്നു പോകുന്നതു പോലെ തോന്നി.

"യെ ലൈവ്‌ ഷോ ഹെ ക്യാ?"

അതെയെന്നു പറയണെമെന്നുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും ശബ്ദമൊന്നും പുറത്തേയ്ക്കു വരുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല.ഉത്തരം കിട്ടാത്തതു കൊണ്ടാകാണം,അയാള്‍ ചോദ്യം ആവര്‍ത്തിച്ചു,ഇക്കുറി കുറച്ചു കൂടി ഉച്ചത്തില്‍ ആയിരുന്നു.

"അബേ ബോല്‍,യെ ലൈവ്‌ ഷോ ഹെ ക്യാ?".ഞാന്‍ അതെയെന്നു തല കുലുക്കി.മുന്നിലെ ടിവിയില്‍ അപ്പോഴേക്കും പാട്ടു തീര്‍ന്നിരുന്നു.അയാള്‍ എന്റെ അരികില്‍ വന്നു നിന്നു.മൊണ്ടാഷ്‌ കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ സ്ക്രീനില്‍ കാണിച്ചത്‌ ഞങ്ങള്‍ രണ്ടു പേരും ഒരുമിച്ചു നില്‍ക്കുന്നതാണു.എന്തു പറയണമെന്നു അറിയാതെ ഞാന്‍ അയാളുടെ മുഖത്തേയ്ക്ക്‌ നോക്കി.മൂടാത്ത കണ്ണുകളില്‍ ഭീകരത മാത്രം.

"ഞങ്ങള്‍ ലഷ്കര്‍-ഇ-തൊയിബയിലെ മുജാഹിദുകളാണു.".അയാളുടെ മലയാളം കേട്ട്‌ ഞാന്‍ ശരിക്കും ഞെട്ടി.യാതൊരു ഭാവമാറ്റവും ഇല്ലാതെ അയാള്‍ തുടര്‍ന്നു.

"ഈ ചാനലിന്റെ ഓഫീസും,ഇതിലെ ആളുകളും ഇപ്പോള്‍ ഞങ്ങളുടെ നിയന്ത്രണത്തിലാണു.എതിര്‍ക്കാന്‍ ശ്രമിച്ച കുറച്ചു പേരോട്‌ ഞങ്ങള്‍ക്ക്‌ മോശമായി പെരുമാറേണ്ടി വന്നു.ബാകിയുള്ളവര്‍ സുരക്ഷിതരാണു.പക്ഷേ എത്ര നേരത്തേയ്ക്കു കൂടി അവര്‍ അങ്ങനെയായിരിക്കും എന്നു ഞങ്ങള്‍ക്കറിഞ്ഞു കൂടാ.അധികാരികള്‍ ഒരു അതി സാമര്‍ത്ഥ്യത്തിനു മുതിരരുതെന്നു എന്നു കൂടി ഓര്‍മ്മിപ്പിക്കുന്നു.ഇതിനികം ഈ കെട്ടിടത്തിന്റെ വിവിധ ഭാഗങ്ങളില്‍ സ്ഫോടക വസ്തുക്കള്‍ നിറച്ചു കഴിഞ്ഞു.ഞങ്ങളുടെ ആവശ്യങ്ങള്‍ അംഗീകരിക്കുന്ന പക്ഷം കീഴടങ്ങാന്‍ ഞങ്ങള്‍ തയ്യറാണു.ഞങ്ങളുടെ ആവശ്യങ്ങളെക്കുറിച്ചറിയാന്‍ അധികാരികള്‍ ഇങ്ങോട്ട്‌,ഈ പ്രോഗ്രാമിലേയ്ക്ക്‌ വിളിക്കുക.വിളിക്കേണ്ട നമ്പര്‍:".ഇത്രയും പറഞ്ഞ്‌ അയാള്‍ എന്റെ മുഖത്തേയ്ക്ക്‌ നോക്കി.നമ്പര്‍ പറയാന്‍ മുഖം കൊണ്ട്‌ ആംഗ്യം കാണിച്ചു.

04..7..1.1.7..070..77.ഒരു രീതിയില്‍ ഞാന്‍ പറഞ്ഞൊപ്പിച്ചു.പറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞതും എങ്ങനെയെന്നറിയില്ല,സ്ക്രീനില്‍ അടുത്ത പാട്ടെത്തി.

"എന്താ തന്റെ പേര്‌,?" അയാള്‍ ചോദിച്ചു.

"ക്രി..സ്റ്റി.."

"പേടിക്കെണ്ടെടൊ,നിങ്ങളെ ഭരിക്കുന്നവരു മര്യാദയ്ക്ക്‌ ആണെങ്കില്‍ നിങ്ങളു ജീവിക്കും.ഇല്ലെങ്കില്‍ നിങ്ങളു മരിക്കും,ഞങ്ങളും .അത്രെയെയുള്ളു .ഇതേത്‌ സിനിമയിലെ പാട്ടാ.." പുള്ളിക്കാരന്‍ സ്ക്രീനിലേയ്ക്ക്‌ നോക്കി കൊണ്ടു ചോദിച്ചു.എനിക്ക്‌ അതിലേയ്ക്ക്‌ നോക്കിയിട്ട്‌ ഒന്നും ഓര്‍മ്മ വരുന്നില്ലാ.ഞാന്‍ മിണ്ടാതെ നിന്നു.പിന്നെ പാട്ടു തീരുന്ന വരെ അയാള്‍ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.പാട്ടു തീര്‍ന്നതും,സ്ക്രീനില്‍ ഞങ്ങളുടെ രൂപം തെളിഞ്ഞു.ഒപ്പം താഴത്തെ കണ്‍സോളില്‍ ചുവന്ന വെളിച്ചവും.

"കോള്‍ ഉണ്ടെന്നു തോന്നുന്നു..എടുക്ക്‌" .അയാള്‍ പറഞ്ഞു.പക്ഷേ എന്റെ കൈയും കാലുമൊന്നും അനങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല.ഞാന്‍ നിന്ന പോലെ തന്നെ അവിടെ നിന്നു.

"കോള്‍ എടുക്ക്‌.." അയാള്‍ കുറച്ചു കൂടി ഉച്ചത്തിലാണു ഇക്കുറി പറഞ്ഞത്‌.ആഗ്രഹമില്ലാഞ്ഞിട്ടല്ല ചേട്ടാ,കൈയും കാലും സത്യമായും അനക്കാന്‍ പറ്റുന്നില്ല എന്നു പറയണമെന്നുണ്ടായിരുന്നു.പക്ഷേ ശബ്ദവും തഥൈവ.എന്നെ കൊണ്ടു എടുപ്പിക്കാന്‍ നോക്കുന്ന നേരത്ത്‌ ഇയാള്‍ക്ക്‌ തന്നെ എടുത്തു കൂടെ,ഞാന്‍ മനസ്സിലോര്‍ത്തു.പക്ഷേ എന്നെ കൊണ്ട്‌ തന്നെ എടുപ്പിക്കണെമെന്നു അയാള്‍ക്ക്‌ എന്തോ വാശി പോലെ.

"കോള്‍ എടുക്ക്‌..."അയാള്‍ അലറി.ഒപ്പം എന്റെ നേരെ തോക്കും നീട്ടി.ഇതാണു അവസാനം എന്നെനിക്കു മനസ്സില്‍ തോന്നി തുടങ്ങി.ഞാന്‍ പതിയെ കണ്ണുകളടച്ചു.അറിഞ്ഞും അറിയാതെയും ചെയ്ത എല്ലാ തെറ്റുകുറ്റങ്ങള്‍ക്കും മനസ്സു കൊണ്ടു മാപ്പു പറഞ്ഞു.എല്ലാവരുടെയും മുഖങ്ങള്‍ മനസ്സിലൂടെ ഓര്‍ത്തു..അപ്പന്‍,അമ്മ,ചേട്ടന്‍..

"കോള്‍ എടുക്ക്‌".അയാള്‍ വീണ്ടും അലറി...അയാളുടെ വിരല്‍ ട്രിഗറില്‍ അമരുന്ന ശബ്ദം ഞാന്‍ കേട്ടു..എല്ലാം പൂര്‍ത്തിയായി...നീണ്ട വെടിയൊച്ചയുടെ തുടക്കം മാത്രം ഞാന്‍ കേട്ടു.വേദനയില്‍ കണ്ണുകള്‍ അവസാനമായി അടയുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ കണ്ടത്‌ തെറിക്കുന്ന എന്റെ രക്ത തുള്ളികളായിരുന്നു..നീണ്ട നിശബ്ദത.ജോലി ചെയ്യുന്ന ചാനലില്‍,ജോലിയ്കിടെ ആ ഫ്ലോറില്‍ മരണത്തിലേയ്ക്ക്‌ ഞാന്‍....

"കോള്‍ എടുക്കടാ പൊട്ടാ..." ..ഇയാള്‍ക്കിനിയും മതിയായില്ലെ.ഞാന്‍ കണ്ണു തുറന്നു നോക്കി.മുന്നിലെ സ്ക്രീനില്‍ എന്റെ രൂപം,ദേഹത്തു വെടിയുണ്ടകളില്ല.താഴത്തെ കണ്‍സോളില്‍ ചുവന്ന വെളിച്ചം..ഇയര്‍ പീസില്‍ ജ്യോതി ചേച്ചിയുടെ അലര്‍ച്ച..."കോള്‍ എടുക്കടാാാ...."

പെട്ടന്ന് സ്ഥലകാലബോധം വീണ്ടെടുത്ത്‌ ഞാന്‍ കോളെടുത്തു.ഹലോ,ആരാണു എന്നു ചോദിക്കുന്നതിനു പകരം ഞാന്‍ കോളറോടു ചോദിചതു ഇങ്ങനെയായിരുന്നു

"ഹലോ,നിങ്ങള്‍ സ്വപ്നം കാണാറുണ്ടോ..??????"
----------------------------------------------------------
*ലേപല്‍ മൈക്ക്:ഷര്‍ട്ടില്‍ കുത്തിവയ്ക്കാവുന്ന രീതിയിലുള്ള മൈക്ക്.ചാനല്‍ അവതാരകരും ന്യൂസ് റീഡേഴ്സും കൂടുതലായി ഉപയോഗിക്കുന്നു

*ഇയര്‍പീസ്:ചെവിയില്‍ വയ്ക്കാവുന്ന ഒരു സ്പീക്കര്‍.മൊബൈലിന്റെ ഹാന്റ്സ് ഫ്രീ പോലെ ഒന്ന്.പി.സി.ആറില്‍ നിന്നുള്ള നിര്‍ദ്ദേശങ്ങള്‍ അവതാരകര്‍ക്ക് കിട്ടുന്നത് ഇതിലൂടെയാണു.

*പി.സി.ആര്‍:പ്രൊഡക്ഷന്‍ കണ്ട്രോള്‍ റൂം.സ്റ്റുഡിയോ ഫ്ലോറിനോട് ചേര്‍ന്നുള്ള ഒരു മുറി.ഇവിടെയിരുന്നാണു ആ ഫ്ലോറില്‍ നടക്കുന്ന ഷൂട്ടിനെ നിയന്ത്രിക്കുന്നത്.

Tuesday, April 7, 2009

റസൂലേ,നിന്‍ കനിവാലേ ! റസൂല്‍ പൂക്കുട്ടിയുമായി അഭിമുഖം-ഭാഗം രണ്ട്


ചോ:ആ ഒരു തീരുമാനം എടുത്തുകഴിഞ്ഞ്‌ എങ്ങനെയാണു Film Institue എന്ന ഒരു തീരുമാനത്തിലേയ്ക്കെത്തുന്നത്‌.ഞാന്‍ ഉദ്ദേശിച്ചത്‌ ആ ഒരു ഇന്‍ഫര്‍മേഷനൊക്കെ ലഭിച്ചത്‌ എങ്ങനെയാണു?

ഉ:ഫിലിം ഇന്‍സ്റ്റിട്യൂടിനെ കുറിച്ച്‌ എനിക്ക്‌ നേരത്തേ അറിയാമായിരുന്നു.അതിനു പ്രധാന കാരണം ജോണ്‍ എബ്രാഹമും അതു പോലെയുള്ള മറ്റു ഫിലിം മേക്കേഴ്സിനെ കുറിച്ചും അവരുടെ വര്‍ക്കുകളെ കുറിച്ചുള്ള അറിവുമൊക്കെയാണു.അപ്പോള്‍ ഫിലിം ഇന്‍സ്റ്റിട്യൂടിനെ പറ്റി എനിക്കു സ്കൂളില്‍ പഠിക്കുമ്പോള്‍ തന്നെ അറിയാമായിരുന്നു.

ചോ:സിനിമ ജീവിതമാണെന്നു തീരുമാനിച്ചു എന്നു പറഞ്ഞു,പക്ഷേ എന്തു കൊണ്ടാണു ശബ്ദം എന്ന ഈ ഒരു മേഖല തിരഞ്ഞെടുക്കാന്‍ കാരണം?

ഉ:അതങ്ങനെയല്ല.അവിടെ എത്തിപ്പെടുന്ന രീതി വേറെയാണു.ഞാന്‍ B.Sc Physics കഴിഞ്ഞ്‌ Law യ്ക്കു ചേരുന്നതിനു മുന്‍പ്‌,വെറുതെ ഒരു പണിയൊന്നുമില്ലാതെ നില്‍ക്കുമ്പോഴാണു M.Scയ്ക്കു അപ്ലൈ ചെയ്യുന്നത്‌.അന്ന് ബാപ്പയുടെ ഒരു തീരുമാനം എന്നു വച്ചാല്‍ Donation കൊടുത്തു എങ്ങും ഒരു അഡ്മിഷന്‍ എടുക്കുന്നില്ല.എനിക്കും താത്പര്യമില്ലായിരുന്നു.ഞാന്‍ ഒരു വലിയ പ്രിന്‍സിപ്പളായി തന്നെ കൊണ്ടു നടന്നിരുന്ന ഒന്നാണത്‌.ബാപ്പയുടെ ഒരു വാല്യൂ സിസ്റ്റത്തിനെ Admire ചെയ്തിരുന്ന,ചെയ്യുന്ന ഒരാളാണു ഞാന്‍.150 വിദ്യാര്‍ത്ഥികള്‍ കേരളത്തിലെ പല യൂണിവേഴസിറ്റികളില്‍ നിന്നായി പഠിച്ചിറങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു.കേരളാ യൂണിവേഴ്സിറ്റിയില്‍ M.Scയ്ക്കുള്ളത്‌ പത്തു സീറ്റു മാത്രം.M.Scയ്ക്കു പഠിക്കാന്‍ പറ്റാതെ നില്‍ക്കുന്ന ആ സമയത്ത്‌ പത്രത്തില്‍ പരസ്യം കാണുന്നു,ഫിലിം ഇന്‍സ്റ്റിട്യൂടില്‍ B.Sc Physics Or Electronics Degree Base ചെയ്തുള്ള സൗണ്ട്‌ എഞ്ചിനീയറിംഗ്‌ കോഴ്സ്‌ ഉണ്ടെന്നറിഞ്ഞു ഞങ്ങള്‍ കുറച്ചു സുഹൃത്തുകള്‍ ചേര്‍ന്നു ഇതിനു അപ്ലൈ ചെയ്യുകയാണു ചെയ്തത്‌.All India Entrance ഉണ്ടായിരുന്നു,അതെനിക്കു മാത്രമേ കിട്ടിയുള്ളു.അപ്പോള്‍ ഞാന്‍ Already Lawയ്കു ജോയിന്‍ ചെയ്തു കഴിഞ്ഞിരുന്നു.കാരണം ഫിലിം ഇന്‍സ്റ്റിട്യൂടിലെ ടൈമിംഗ്‌ Different ആണു.അങ്ങനെ ഞാന്‍ ഫിലിം ഇന്‍സ്റ്റിട്യൂടിലെത്തുന്നു.എത്തിക്കഴിഞ്ഞ്‌ പക്ഷേ ആദ്യ തവണ എനിക്ക്‌ അഡ്മിഷന്‍ കിട്ടിയില്ല.

ചോ:എന്തായിരുന്നു ആ സമയത്തെ ഒരു റിയാക്ഷന്‍?

ഉ:First Time അവിടെ എത്തുന്ന സമയത്ത്‌,ഒരു എഞ്ചിനീയറിംഗ്‌ കോഴ്സ്‌ ആണെന്നു പറഞ്ഞാണു പോകുന്നത്‌.അവിടെ ചെന്നു കഴിയുമ്പോള്‍ സിനിമയെ പറ്റി ഒരാഴച്ചത്തെ കോഴസ്‌ തരും.സെലക്ഷന്‍ Procedureന്റെ ഒരു ഭാഗമാണത്‌.ഫിലിം ഇന്‍സ്റ്റിട്യൂടിന്റെ ഒരു വലിയ ഫിലോസഫിയാണത്‌.നമ്മള്‍ ഇന്ത്യയിലെ ഒരു ഗ്രാമത്തില്‍ നിന്നായിരിക്കും വരുന്നത്‌.വേറൊരാള്‍ ഇന്ത്യയിലെ ഒരു മെട്രോപൊളിറ്റന്‍ സിറ്റിയില്‍ നിന്നായിരിക്കും വരുന്നത്‌.ഇവര്‍ക്കു രണ്ടു പേര്‍ക്കും കിട്ടിയിരിക്കുന്ന Exposure ഒരേ പോലെയായിരിക്കണം എന്നില്ല.ഇവര്‍ക്കു കോമണ്‍ ആയ ഒരു Exposure കൊടുക്കുക.അതു Base ചെയ്ത്‌ നിങ്ങളുടെ ഉള്ളില്‍ ഒരു വിഷ്വല്‍ ആര്‍ട്ടിസ്റ്റോ അല്ലെങ്കില്‍ ഒരു സിനിമാറ്റോഗ്രാഫറോ ഉണ്ടായിരിക്കും,അതിനെയാണു നമ്മള്‍ ടാപ്പ്‌ ചെയ്യേണ്ടത്‌.ഞാന്‍ നേരത്തെ പറഞ്ഞ Information & Knowledge Difference വരുന്നത്‌ ഇവിടെയാണു.അപ്പോള്‍ ഇങ്ങനെ അവിടെ 6-7 ദിവസം താമസിച്ച്‌,കോഴ്സില്‍ പങ്കെടുത്ത്‌,അതിനു ശേഷം അതു base ചെയ്ത്‌ ഒരു Written Test,Interview ഒക്കെയാണു.അപ്പോഴാണു ഞാന്‍ പഠിക്കാന്‍ വന്നത്‌ ഒരു എഞ്ചീനിയറിംഗ്‌ കോഴ്സല്ല.Cinema As An Artful Medium എന്നു പഠിക്കുകയാണു.അതിന്റെ ക്രാഫ്റ്റ്‌ ആണു Sound Recording.അപ്പോള്‍ അതിനു Technical ആയി പഠിക്കണം.അതു പോലെ Aesthetics.സിനിമയില്‍ സൗണ്ട്‌ എന്നത്‌ Its An Artistic Blend Of Aesthetics And Technology..അപ്പോള്‍ ഒരു കാര്യം ചെയ്യാന്‍ ഒരു ടെക്നോളജി നമ്മള്‍ അറിഞ്ഞിരിക്കണം.ഒരു Equipment ഉപയോഗിക്കുന്ന രീതി നമ്മള്‍ അറിഞ്ഞിരിക്കണം.ഇപ്പ്പ്പോള്‍ ഒരു കമ്പ്യൂട്ടര്‍ പ്രോഗ്രാം എഴുതണമെങ്കില്‍ നിങ്ങള്‍ വേറെയൊരു ലാംഗ്വേജ്‌ അറിഞ്ഞിരിക്കണമല്ലോ.അപ്പോള്‍ ഇതു ഒരു സയന്‍സ്‌ Student എന്ന നിലയില്‍ എന്നെ Satisfy ചെയ്ത സംഭവം,ഒരു ആര്‍ട്ടിസ്റ്റ്‌ എന്ന നിലയില്‍ എന്നെ Satisfy ചെയ്തം സംഭവം.ഇതു രണ്ടും പെര്‍ഫെക്ട്‌ ആയി ബ്ലെന്‍ഡ്‌ ആകുന്ന ഒരു സംഭവമായിയാണു ഞാന്‍ Sound Recording നെ കണ്ടത്‌.അപ്പോള്‍ ആദ്യത്തെ വര്‍ഷം അഡ്മിഷന്‍ കിട്ടിയില്ല.ഭയങ്കര വിഷമമായി പോയി.പക്ഷേ തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോള്‍ അഡ്മിഷന്‍ കിട്ടാതെയിരുന്നത്‌ വളരെ നന്നായി എന്നെനിക്കു തോന്നി.കാരണം ഫിലിമിനെ പറ്റി ആധികാരികമായി പഠിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞു പിന്നീടുള്ള ഒരു വര്‍ഷം.എന്താണു ചെയ്യേണ്ടതെന്നു കൃത്യമായി മനസ്സില്ലായി.Prepare ചെയ്തു.രണ്ടാമത്‌ Appear ചെയ്തു ,First റാങ്കോടു കൂടിയാണു ഞാന്‍ അഡ്മിഷന്‍ നേടുന്നത്‌.

ചോ:ഞാന്‍ ഒരു Film Institute Student ആണെന്ന ഒരു സത്യം,Did You Feel It As A Miracle.വിളക്കുപാടം പോലെയൊരു കൊച്ചു ഗ്രാമത്തില്‍ നിന്നും,ഇങ്ങനെയൊരു സ്ഥലത്ത്‌ വന്നു പഠിക്കുക.

ഉ:അതു വലിയൊരു അഭിമാനം തോന്നിയിട്ടുണ്ട്‌.അതു പോലെയൊരു സ്ഥലത്ത്‌ അഡ്മിഷന്‍ കിട്ടുക എന്നത്‌ ബുദ്ധിമുട്ടുള്ള കാര്യമാണു.സ്വയം Elite ആയി ഒക്കെ തോന്നിയിട്ടുണ്ട്‌.പിന്നെ നമ്മള്‍ അവിടെ Cinema As An Art എന്നു പഠിക്കുന്ന നേരത്ത്‌,ഇതില്‍ ഒരുപാട്‌ Intricites ഉണ്ട്‌.Intricate ആയ കാര്യങ്ങള്‍.നമ്മള്‍ വിശ്വോത്തര സിനിമകള്‍ ഒക്കെ കണ്ട്‌,റോഡിലൂടെ ഒക്കെ നടക്കുമ്പോള്‍,ആളുകളെ കാണുമ്പോള്‍,നമ്മള്‍ എന്താണു കണ്ടത്‌,നമ്മള്‍ എന്താണു അറിഞ്ഞത്‌,ഇതൊന്നും ഇവരറിയുന്നില്ലല്ലോ എന്നൊരു തോന്നല്‍ ഉണ്ടായിട്ടുണ്ട്‌.ഇതു തന്നെ Physics പഠിക്കുമ്പോള്‍ എനിക്കു തോന്നിയിട്ടുണ്ട്‌.ഗഹനമായ കാര്യങ്ങള്‍ ഒക്കെ പഠിക്കുമ്പോള്‍,ഇതൊന്നും സാധാരണക്കാര്‍ക്കു മനസ്സിലാവുന്നില്ലല്ലോ എന്നൊക്കെ വിചാരിക്കാറുണ്ടായിരുന്നു.നമ്മള്‍ ഒരു വിദ്യാര്‍ത്ഥി ആയിരിക്കുന്ന സമയത്ത്‌ നമ്മള്‍ പറയുന്നതൊന്നും മറ്റുള്ളവര്‍ക്ക്‌ മനസ്സില്ലാവുന്നില്ല എന്നൊരു Phase ലൂടെ കടന്നു പോകുമല്ലോ.നമ്മള്‍ അച്ചനേയും അമ്മയേയും ഒക്കെ Neglect ചെയ്യുന്ന ഒരു Phase ഉണ്ടല്ലോ.നമ്മള്‍ പറയുന്നതൊന്നും അവര്‍ക്ക്‌ മനസ്സില്ലാവില്ല എന്നു കരുതുന്ന യൂത്തിന്റെ ഒരു സംഭവമുണ്ടല്ലോ.ആ ഒരു അവസ്ഥ ആയിരുന്നു ഞാന്‍ Institute ലൂടെ പോകുന്ന സമയത്ത്‌.ശരിക്കും Lifeന്റെ ഒരു ഫോര്‍മേഷന്‍ സംഭവമായിരുന്നു അത്‌.

ചോ:സാറിന്റെ ഒരു കരിയര്‍ ആരംഭിക്കുന്നത്‌ 1997ല്‍ ആണു.ആ വര്‍ഷമാണു,Private Detective എന്ന ആദ്യ സിനിമ വരുന്നത്‌.പക്ഷേ റസൂല്‍ പൂക്കുട്ടി എന്ന ഒരു Sound Recordist ബോളിവുഡില്‍ ഉണ്ടെന്നു അറിയുന്നത്‌,2004ല്‍ ബ്ലാക്ക്‌ എന്ന സിനിമ വരുമ്പോഴാണു.ആ ഒരു Span Of Time, എന്തായിരുന്നു Experience

ഉ:Actually ഞാന്‍ 1995 മുതല്‍ ഫീല്‍ഡിലുണ്ട്‌.ഈ ഒരു മൂവിയുടെ വര്‍ക്ക്‌ ഞാന്‍ 1995ല്‍ ചെയ്തതാണു.അതു സെന്‍സര്‍ ചെയ്തത്‌ 1997ല്‍ ആണെന്നു മാത്രം.

ഞാന്‍ Instituteല്‍ നിന്നിറങ്ങുന്നതേ പ്രത്യേകതയുള്ള എന്തെങ്കിലും സംഭവം ചെയ്യണം എന്ന ഉദ്ദേശ്യത്തോടെയാണു.അ സമയത്ത്‌ Sync Sound എന്ന ടെക്നിക്ക്‌ ഇന്ത്യന്‍ സിനിമയില്‍ ഉപയോഗിച്ചു തുടങ്ങിയിട്ടില്ല.1995-2004 വരെയുള്ള പത്തു വര്‍ഷം ഞാന്‍ ഒരുപാട്‌ വര്‍ക്കുകള്‍ ചെയ്തിട്ടുണ്ട്‌.Equally Important ആയ വര്‍ക്കുകള്‍ ചെയ്തിട്ടുണ്ട്‌.പക്ഷേ അതൊന്നും വലിയൊരു ഹിറ്റായോ,Public Recognize ചെയ്യുന്ന വലിയൊരു ഈവന്റ്‌ ആയോ മാറിയിട്ടില്ല എന്നതാണു.ബ്ലാക്ക്‌ എന്ന ഒരു വര്‍ക്ക്‌ ചെയ്യണമെങ്കില്‍ അതിലേയ്ക്ക്‌ നയിക്കുന്ന കുറേ വര്‍ക്കുകള്‍ ഉണ്ടാകണമല്ലോ,അതായിരുന്നു ആ പത്തു വര്‍ഷങ്ങളില്‍ നടന്നു കൊണ്ടിരുന്നിരുന്നത്‌.I've Done Very Serious,Competitive Work

ചോ:എങ്ങനെയാണു സ്ലം ഡോഗ്‌ മില്ലെനിയര്‍ എന്ന ചിത്രത്തിലേയ്ക്ക്‌ വരുന്നത്‌.

ഉ:ആ സിനിമയുടെ ഇന്ത്യന്‍ ലൈന്‍ പ്രൊഡ്യൂസേഴസാണു എന്നെ ആദ്യം ആ ചിത്രത്തിലേയ്ക്കു വിളിക്കുന്നത്‌.ഞാന്‍ സാവരിയ ചെയ്തു കൊണ്ടിരുന്ന സമയം ആയിരുന്നു അത്‌.ഞാന്‍ അവരൊടൊപ്പം കുറച്ച്‌ Commercials ചെയ്തിട്ടുണ്ടായിരുന്നു.


ചോ:സ്ലം ഡോഗില്‍ എന്തായിരുന്നു സാറിന്റെ ജോലി,What Did You Do In Slumdog Millionaire?

ഉ:Basically I Did,Live Sound Recording In Slum Dog Millionaire.ഷൂട്ട്‌ നടക്കുന്ന സമയത്ത്‌ തന്നെ സൗണ്ട്‌ റെക്കോര്‍ഡ്‌ ചെയ്യുകയായിരുന്നു.

ചോ:പലയിടത്തും വായിച്ചിട്ടുണ്ട്‌,സ്ലം ഡോഗിന്റെ ഷൂട്ട്‌ നടക്കുന്ന സമയത്ത്‌ സെറ്റില്‍ നിന്ന് റസൂല്‍ ഇറങ്ങി പോയ ഒരു സംഭവം ഉണ്ടായിട്ടുണ്ടെന്നു.എന്തായിരുന്നു അവിടെ സംഭവിച്ചത്‌?

ഉ:നമ്മള്‍ ഒരു പ്രൊഫഷണല്‍ ആയതു കൊണ്ടാണല്ലോ,നമ്മളെ ഒരു പ്രോജക്ടിലേയ്ക്ക്‌ Hire ചെയ്യുന്നത്‌.അപ്പോള്‍ നമ്മള്‍ പറയുന്നതു കേള്‍ക്കാതെ വരുമ്പോള്‍ പിന്നെ ഒരു പ്രൊഫഷണല്‍ ആയി അവിടെ നില്‍ക്കുന്നതില്‍ അര്‍ത്ഥമില്ലല്ലോ

ചോ:ആ ഒരു സെറ്റിലെ Experience എങ്ങനെയായിരുന്നു.?

ഉ:അതു ശരിക്കും Explain ചെയ്യാന്‍ പറ്റാത്ത ഒന്നാണു.ഡാനി ബോയ്‌ലും അതിന്റെ ക്യാമറാമാനുമൊക്കെ ലോകത്തിലെ അറിയപ്പെടുന്ന ടെക്നീഷ്യന്‍സ്‌ ആണു.അവരോടൊപ്പം വര്‍ക്ക്‌ ചെയ്യാന്‍ പറ്റുക എന്ന വലിയൊരു സംഭവമായി ആണു ഞാന്‍ ആ സിനിമയെ കണ്ടിട്ടുള്ളത്‌.പക്ഷേ അതേ സമയം തന്നെ നമുക്ക്‌ പ്രൊഫഷണല്‍ ഒപ്പീനിയന്‍സ്‌ ഉണ്ട്‌.അതു കൃത്യമായി പാലിക്കപ്പെടണം നമ്മള്‍ അവിടെ വര്‍ക്ക്‌ ചെയ്യുന്ന സമയത്ത്‌.

ചോ:സാറിന്റെ ഒരു വര്‍ക്ക്‌ ഓസ്കാറിനു നോമിനേറ്റഡ്‌ ആയി എന്നറിഞ്ഞ ആ ഒരു നിമിഷം എങ്ങനെയായിരുന്നു.?

ഉ:SHOCKING !!!

ചോ:ഇനി ചോദിക്കാനുള്ളത്‌,ഓസ്കാര്‍ ഈവില്‍ നടത്തിയ പ്രസംഗത്തെ കുറിച്ചാണു.
സാറു വരുന്നത്‌ വളരെ സാധാരണമായ ഒരു പശ്ചാത്തലത്തില്‍ നിന്നുമാണു.മലയാളം മീഡിയം സ്കൂളില്‍ പഠിച്ചു വളര്‍ന്നു.പക്ഷെ The Speech You Made There Was Selected As The Most Elequoent Speech Of The Evening.Was That Pre Planned.അതായത്‌ എനിക്ക്‌ ഓസ്കാര്‍ കിട്ടിയാല്‍ ഞാന്‍ ഇതെല്ലാം പറയുമെന്നു നേരത്തേ തീരുമാനിച്ചിരുന്നോ?

ഉ:തീര്‍ച്ചയായിട്ടും.അതിന്റെ പറ്റി ഞാന്‍ ആലോചിച്ചിരുന്നു,ഓമിനെ കുറിച്ചു പറയണമെന്നു തീരുമാനിച്ചിരുന്നു.ശരിക്കും അതൊരു Pre Decided സംഭവമായിരുന്നു.The Way It Came And I Spoke Was Part Of The Moment.But I Had A Clear Vision What I'm Going To Speak

ചോ:Will Smith,Oscar Announce ചെയ്ത ആ ഒരു മൊമന്റ്‌.ഓസ്കാര്‍ ഗോസ്‌ ടു സ്ലം ഡോഗ്‌ മില്ലെനിയര്‍.How Did It Feel?

ഉ:അതു ശരിക്കും ഞാന്‍ മരിച്ച്‌ സ്വര്‍ഗ്ഗത്തില്‍ പോയി തിരിച്ചു വന്നതു പോലെയാണു എനിക്കു തോന്നിയത്‌..

ചോ:How Life Has Changed,Before Oscar And After Oscar?

ഉ:For Me,Personally Nothing Have Changed.Professionaly,Not Much Have Changed.Socially,You People Are Calling Me,Thats The Change.

ചോ:ഇന്നു സാറ്‌ ഒരു ഗ്ലോബല്‍ മലയാളിയാണു.ലോകം ഇന്നു താങ്കളെ അറിയും.മനസ്സു കൊണ്ടു റസൂല്‍ ഇന്നു എത്ര മാത്രം ഒരു മലയാളിയാണു?

ഉ:I'm a malayalee,Completely.ഞാനിപ്പോഴും എന്റെ കുട്ടികളുടെ കൂടെ യാത്ര ചെയ്യുന്നുണ്ട്‌ പുറത്തു പോകുന്നുണ്ട്‌.ഞാന്‍ ഇപ്പോഴും എല്ലാ അര്‍ത്ഥത്തിലും ഒരു മലയാളി തന്നെയാണു.

ചോ:സാറിന്റെ ഒരു അനുഭവത്തില്‍,ഒരു മലയാളിയെ എങ്ങനെ വിലയിരുത്തുന്നു.How Do You Evaluate A Malayalee?

ഉ:Very Big Social Hiprocrat

ചോ:Whats Next?എന്താണു കരിയറിലെ അടുത്ത പ്ലാന്‍?

ഉ:ഞാന്‍ ഒരിക്കലും എന്റെ ജീവിതവും കരിയറും പ്ലാന്‍ ചെയ്തിട്ടില്ല.Everything Was Happening To Me

ചോ:സിനിമ സംവിധാനം ചെയ്യുക എന്നൊരു ആഗ്രഹമുണ്ടെന്നു എവിടെയോ വായിച്ചു.എന്നാണു Direction & Sound Mixing-Rasool Pookutty എന്ന ഒരു ടൈറ്റില്‍ കാണാന്‍ കഴിയുക.?

ഉ:സിനിമാ ഫീല്‍ഡില്‍ ഉള്ള എല്ലാവരുടേയും ആഗ്രഹമാണു ഒരു സിനിമ ചെയ്യുക എന്നത്‌.ഒരു സിനിമ ചെയ്യാന്‍,ഞാന്‍ പ്ലാന്‍ ചെയ്ത പോലെയുള്ള ഒരു സിനിമ ചെയ്യണമെങ്കില്‍ ഇനിയും ഞാന്‍ Mature ആകേണ്ടതുണ്ട്‌.ആ Maturity വന്നു കഴിയുമ്പോള്‍ തീര്‍ച്ചയായും ഒരു സിനിമ ചെയ്യുന്നതായിരിക്കും.

ചോ:ഞങ്ങള്‍ക്ക്‌ മലയാളത്തില്‍ സാറിന്റെ പേര്‌ ടൈറ്റില്‍സില്‍ ഉടനെ തന്നെ കാണാന്‍ കഴിയുമോ?

ഉ:തീര്‍ച്ചയായും.

ചോ:സാറിന്റെ ഒരു Perspectiveല്‍ എന്താണു Malayalam Film Industry ഇന്നു Lack ചെയ്യുന്നത്‌?

ഉ:മലയാളം Industry എന്നു മാത്രമല്ല മൊത്തത്തില്‍ ഇന്ത്യന്‍ സിനിമ Industryയില്‍ Lack ചെയ്യുന്ന ഒരു സംഭവം എന്നു വച്ചാല്‍ Screen Writing എന്ന ഒരു ഫാക്കല്‍റ്റി Develop ആകുന്നില്ല.അതിന്റെ Rigorus ആയ ഒരു Practice ആയി ഇന്ത്യന്‍ സിനിമ കാണുന്നില്ല.അതു തന്നെയാണു ഏറ്റവും വലിയ ഒരു പോരായ്മയും.

ചോ:ഓസ്കാര്‍ കഴിഞ്ഞു നടന്ന ഫിലിംഫെയര്‍ അവാര്‍ഡ്‌ നിശയില്‍ A.R Rahman ആദരിക്കപ്പെടുകയുണ്ടായി.പക്ഷേ റസൂല്‍ പൂക്കുട്ടിയെ അവിടെ കണ്ടില്ല.എന്തു കൊണ്ട്‌?

ഉ:That You Should Ask Filmfare People

ചോ:ഒരു മലയാളിയാണെന്ന ഐഡന്റിറ്റി,എപ്പോഴെങ്കിലും ബോളിവുഡില്‍ പ്രശ്നങ്ങളുണ്ടാക്കിയിട്ടുണ്ടോ?

ഉ:ഇല്ല , ഒരിക്കലുമില്ല.എങ്ങനെ ഒരു Discrimination ഉണ്ടായിട്ടില്ല.അതൊരു തെറ്റായ ചിന്താഗതിയാണു .അങ്ങനെയാണെങ്കില്‍ റഹ്മാന്‍ Outsider ആണു. ചെന്നൈയില്‍ നിന്നല്ലേ.അതൊന്നുമില്ല.മറ്റന്തെങ്കിലും Politics ഉണ്ടാകാം.{I'വെ ണെവെര്‍ Bഈന്‍ A Pഅര്‍റ്റ്‌ ഓf ഠറ്റ്‌ Pഒലിറ്റിcസ്‌ Aന്ദ്‌ I ഡൊന്റ്‌ Wഅന്റ്‌ ടൊ Bഎ A Pഅര്‍റ്റ്‌ ഓf ഠറ്റ്‌ Pഒലിറ്റിcസ്‌.}


ചോ:There Is A Student Community In Kerala Who Is Looking Upto Rasool Pookutty,അവര്‍ക്കുള്ള ഒരു മെസേജ്‌ എന്താണു?

ഉ:Looking Upto Rasool Pookutti Is Very Dangerous..I'm Just Joking.What To Say?Rather Than Looking Upto Rasool Pookutti,You Should Develop Your Own Identity,Like I'm Mridul.പിന്നെ എനിക്ക്‌ തരാന്‍ ഒരു ഉപദേശം ഇല്ല,ഉപദേശം നല്‍കാന്‍ എനിക്കു ഇഷ്ടവുമല്ല,I Would Say,Follow Your Heart.Thats It.

Saturday, March 28, 2009

റസൂലേ,നിന്‍ കനിവാലേ ! റസൂല്‍ പൂക്കുട്ടിയുമായി അഭിമുഖം-ഭാഗം ഒന്ന്.



‘ഓസ്കാര്‍‘ മലയാളിയുടെ ജീവിതത്തിന്റെ ഒരു ഭാഗമായി മാറിയത് കൊല്ലം ജിലയിലെ വിളക്കുപാറ എന്ന ഗ്രാമത്തില്‍ ജനിച്ച് വളര്‍ന്ന റസൂല്‍ പൂക്കുട്ടി എന്ന യുവാവിലൂടെയാണു.കോളേജ് മാഗസിനിലേയ്ക് ആരുടെയെങ്കിലും ഒരു അഭിമുഖം തയ്യറാക്കണം എന്ന് മാഗസിന്‍ എഡിറ്റര്‍ ആവശ്യപ്പെട്ടപ്പോള്‍,ഒരിക്കലും കരുതിയില്ല,പ്രതീക്ഷിച്ചില്ല അതു റസൂലിന്റെ അഭിമുഖമാകുമെന്നു.ഓസ്കാര്‍ സ്വീകരിച്ചു കൊണ്ടു റസൂല്‍ നടത്തിയ പ്രസംഗത്തില്‍ പറഞ്ഞതു പോലെ,ഇതു കേവലം ഒരു അഭിമുഖം അല്ല എന്നെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ചരിത്രമാണു.

ആദ്യം ഫോണ്‍ ചെയ്തപ്പോള്‍ തന്നെ വളരെ അടുപ്പത്തോടെ സംസാരിക്കുകയും.ചോദ്യങ്ങള്‍ മെയില്‍ ചെയ്യാം എന്നു പറഞ്ഞപ്പോള്‍,അതിനുള്ള ഉത്തരങ്ങള്‍ ഞാന്‍ തന്നെ എഴുതണ്ടേ എന്നു നിഷകളങ്കമായി വിഷമത്തോടെ ചോദിക്കുകയും ചെയ്ത റസൂലിനെ കുറിച്ച്,കേവലം കുറച്ചു മണിക്കൂറുകള്‍ മാത്രമുള്ള ഒരു പരിചയം കൊണ്ടു ഞാന്‍ പറയട്ടെ,ഓസ്കാര്‍ ഈ മലയാളിയെ ഒരു രീതിയിലും ബാധിച്ചിട്ടില്ല. തിരക്കുകള്‍ ഉണ്ടായിട്ടും ഒരു മടിയും കൂടാതെ ഒരു ടെലിഫോണ്‍ അഭിമുഖത്തിനു സമ്മതിച്ച റസൂലിനു ഹൃദയം നിറഞ്ഞ നന്ദി !! ഭാരതത്തിന്റെ അഭിമാനമായ റസൂല്‍ പൂക്കുട്ടിയുമായി നടത്തിയ ടെലിഫോണ്‍ അഭിമുഖത്തിന്റെ ആദ്യ ഭാഗം.



ചോ:റസൂല്‍ പൂക്കുട്ടിയാണോ ഇപ്പോള്‍ ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും സന്തോഷവാനായ വ്യക്തി?

ഉ:I Dont Think So...Happiness എന്നു പറയുന്നത്‌ റിലേറ്റിവ്‌ ആയ ഒരു കാര്യമല്ലേ.എനിക്കു തോന്നുന്നില്ല ഞാന്‍ എന്തെങ്കിലും വലിയ സംഭവം ചെയ്തു എന്ന്.ശരിയാണു,ആ ഒരു അവാര്‍ഡ്‌ കിട്ടിയപ്പോള്‍ തോന്നിയിരുന്നു അതൊരു വലിയ സംഭവമാണെന്നു,നോമിനേഷന്‍ കിട്ടിയപ്പോള്‍ തോന്നിയിരുന്നു വലിയ ഒരു സംഭവമാണെന്നു.പക്ഷേ അതു കഴിഞ്ഞു,അതിന്റെ ഒരു ഷൈന്‍ ഒക്കെ കഴിഞ്ഞു.

ചോ:റസൂല്‍ വരുന്നത്‌,അംഗബലം വച്ചു നോക്കുമ്പോള്‍ ഒരുപാട്‌ പേരുള്ള ഒരു വലിയ കുടുംബത്തില്‍ നിന്നാണു .ഞങ്ങളുടെ ഒരു ജനറേഷനില്‍ അധികം കാണാന്‍ കഴിയാത്ത ഒന്നാണത്‌,കൂടിപ്പോയാല്‍ 2 അല്ലെങ്കില്‍ 3.ആ ഒരു കുടുംബപശ്ചാത്തലത്തില്‍ നിന്നു വരുന്നതിന്റെ Advantages എന്തൊക്കെയാണു.?

ഉ:തീര്‍ച്ചയായും ഒരുപാട്‌ Advantages ഉണ്ട്‌.നമ്മള്‍ ഇന്ത്യാക്കാരുടെ ഏറ്റവും വലിയ Strength എന്നു പറയുന്നത്‌ നമ്മുടെ Family Tie Ups ആണു.ഒരുപാട്‌ സഹോദരങ്ങള്‍ ഉണ്ടായിരിക്കുക എന്നു പറഞ്ഞാന്‍ അതു വലിയ ഒരു Strength തന്നെയാണു..നമുക്ക്‌ പണമല്ല വലുത്‌,ബന്ധങ്ങളാണു.നമുക്ക്‌ ഒരു Crisis ഉണ്ടാകുമ്പോള്‍ എല്ലാവരും ഓടിയെത്തുക,എല്ലാവരുടെയും Support ലഭിക്കുക.പിന്നെ നമുക്ക്‌ 4-5 സഹോദരങ്ങള്‍ ഉണ്ടാക്കുമ്പോള്‍ അഞ്ചു സഹോദരങ്ങള്‍ക്കും അഞ്ചു ബന്ധങ്ങള്‍ ആണുള്ളത്‌.പിന്നെ അവരോരുത്തര്‍ക്കും അവരവരുടെ സുഹൃത്തുബന്ധങ്ങളുണ്ട്‌.അപ്പോള്‍ നിങ്ങള്‍ക്ക്‌ ഒരു പ്രോബ്ലം വന്നാല്‍ അച്ചനും അമ്മയും മാത്രമല്ല,നിങ്ങളുടെ സുഹൃത്തുകള്‍ മാത്രമല്ല,നിങ്ങളുടെ ബന്ധുക്കള്‍ മാത്രമല്ല.ഈ അഞ്ച്‌ അല്ലെങ്കില്‍ എട്ടു പേരുടെ ബന്ധത്തിലുള്ള ഒരു കൂട്ടം ആളുകളാണു നിങ്ങള്‍ക്കു Strength ആയി നില്‍ക്കുന്നത്‌.ഒരു വലിയ സമൂഹമാണു.അങ്ങനെ സാമൂഹികപരമായി വലിയ ഒരു Strength ഉള്ള സംഭവമായി ആണു ഞാനിതിനെ കാണുന്നത്‌.ഒരു വലിയ Social Event.

തീര്‍ച്ചയായും എനിക്കതിന്റെ Advantages ഉണ്ടായിട്ടുണ്ട്‌.തളര്‍ന്നു പോകുന്ന രീതിയില്‍ ഉള്ള Crisis ഉണ്ടായപ്പോഴൊക്കെ നമ്മുടെ സഹോദരങ്ങളും ബന്ധുകളും അവരുടെ സുഹൃത്തുബന്ധങ്ങളുമൊക്കെയാണു നമ്മുടെ Strength.പണം ഇന്നു വരും നാളെ പോകും.ഞാന്‍ ഇവിടെ വരെയെത്തിയതില്‍ My Family Has Played A Great Great Role.

ചോ:റസൂലിന്റെ സ്കൂള്‍ ലൈഫ്‌ എങ്ങനെയായിരുന്നു.അതിന്റെ ഒരു Experience ഒന്നു പറയാമോ?

ഉ:സ്കൂളില്‍ പഠിക്കാന്‍ വേണ്ടി പോയതായിട്ട്‌ എനിക്ക്‌ യാതൊരു ഓര്‍മ്മയുമില്ല.ഞാന്‍ സ്കൂളില്‍ പോകുന്നത്‌ കളിക്കാന്‍ വേണ്ടിയാണെന്നുള്ള ഒരോര്‍മ്മയാണു എനിക്കുള്ളത്‌.അപ്പോള്‍ സ്കൂളിനെ കുറിച്ചു മൊത്തത്തില്‍ കളിച്ച്‌ വളര്‍ന്ന ഒരു സ്ഥലമായിട്ടാണു മനസിലുള്ളത്‌.നമ്മുടെ ഒരു Social & Mental Development ന്റെ ഭാഗമാണു സ്കൂള്‍.പിന്നെ എനിക്ക്‌ ഓര്‍മ്മയുള്ള ഒരു സംഭവം അഞ്ചാം ക്ലാസ്സില്‍ പഠിക്കുന്ന സമയത്ത്‌,എപ്പോഴോ ഒരിക്കല്‍ മലയാള പാഠപുസ്തകം ഉറക്കെ വായിക്കുന്ന ഒരു സംഭവമുണ്ട്‌.ടീച്ചര്‍ ക്ലാസ്സില്‍ വായിക്കാന്‍ പറയുന്ന നേരത്ത്‌ ഒന്നുകില്‍ വായിക്കില്ല,അല്ലെങ്കില്‍ മനസ്സില്‍ വായിക്കും.ആ മനസ്സിലെ വായനയില്‍ നിന്നും ഉറക്കെ വായിക്കാനുള്ള ഒരു ധൈര്യത്തിലേയ്ക്ക്‌ വരുന്നത്‌ അപ്പോഴാണു.അതു പോലെ വെള്ളിയാഴച്ചകളില്‍ ആര്‍ട്ട്‌ പീരിയഡ്‌ എന്ന ഒരു കാര്യമുണ്ട്‌.പൂക്കള്‍ ഒക്കെ പറിച്ചു കൊണ്ട്‌ വന്നു,എല്ലാവരുടേയും മുന്നില്‍ പാട്ടു പാടുകയും കവിത ചൊല്ലുകയും ഒക്കെ ചെയ്യുന്ന ഒരു പീരിയഡ്‌.അപ്പോള്‍ അവിടെ വച്ച്‌ ആദ്യമായി എല്ലാവരുടേയും മുന്നില്‍ വച്ച്‌ പാട്ട്‌ പാടിയ സംഭവം,മലയാള പാഠപുസ്തകം ഉറക്കെ വായിച്ച സംഭവം,ഇതൊക്കെയാണു ഒരു സ്റ്റുഡന്റ്‌ എന്ന നിലയില്‍ മനസ്സില്‍ തങ്ങി നില്‍ക്കുന്ന സംഭവങ്ങള്‍.അപ്പോളങ്ങനെയൊരു Mental Developement ഉണ്ടാകുമ്പോള്‍ ഉണ്ടാകുന്ന ഒരു Courage ഉണ്ടല്ലോ,എന്തും ചെയ്യാം,എന്തിനേയും Face ചെയ്യാം എന്നൊരു Courage.ഈ പറഞ്ഞ ഒരു Courage ഉണ്ടാക്കി തന്ന രണ്ടു Incidents ആണു ഇതു രണ്ടും.അപ്പോള്‍ സ്കൂള്‍ എന്നു പറയുന്നത്‌,എന്നെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം മൊത്തത്തില്‍ മാനസികമായ,വൈകാരികമായ ഒരു Developement ന്റെ ഭാഗമാണു.എനിക്കു തോന്നുന്നില്ല സ്കൂളില്‍ ഒരുപാടൊക്കെ പഠിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നു.

ഇന്നത്തെ ഒരു Competitive Atmosphereല്‍ കുട്ടികളെ നമ്മള്‍ ഉന്തി തള്ളി പഠിപ്പിക്കുമ്പോള്‍ അതിനു ഒരുപാട്‌ Dangers ഉണ്ട്‌.സമൂഹത്തോട്‌ വിമുഖരായി നില്‍ക്കുന്ന ഒരു വിദ്യാര്‍ത്ഥിസമൂഹത്തെയാണു അതു ഉണ്ടാകുന്നത്‌.

ചോ:ഒറ്റവാക്കില്‍ ,റസൂല്‍ പൂക്കുട്ടിയ്ക്ക്‌ സ്കൂള്‍ എന്താണു?

ഉ:Beautiful Memories Of My Childhood

ചോ:എങ്ങനെയുള്ള ഒരു Student ആയിരുന്നു സാറ്‌.ഞങ്ങളുടെ Vocabulary ഉപയോഗിക്കുകയാണെങ്കില്‍ ഒരു പഠിപ്പിസ്റ്റായിരുന്നൊ?

ഉ:ഞാന്‍ വളരെ ആക്ടീവ്‌ ആയ,ജോവിയല്‍ ആയ,എല്ലാവര്‍ക്കും പ്രിയപ്പെട്ട ഒരു സ്റ്റുഡന്റ്‌ ആയിരുന്നു.

പിന്നെ ഞാന്‍ പറഞ്ഞല്ലോ അങ്ങനെ പഠിക്കുന്നതായി എനിക്ക്‌ ഒരു ഓര്‍മ്മയൊന്നുമില്ല.പരീക്ഷകള്‍ക്ക്‌ എങ്ങനെയൊക്കെയോ മാര്‍ക്കുകള്‍ കിട്ടും.അതെങ്ങനെയെന്നു ഇന്നും എനിക്കറിയില്ല.ഹൈസ്കൂളില്‍ പഠിക്കുന്ന സമയത്ത്‌,പത്താം ക്ലാസ്സില്‍ ക്രിസ്തുമസ്‌ പരീക്ഷ വരെ പഠിക്കുന്നതായി എനിക്കോര്‍മ്മയില്ല.അതിനു ശേഷമാണു സയന്‍സ്‌ ഒരു Interesting സംഭവമായി തോന്നുന്നതും,ഞാന്‍ കെമിസ്ട്രിയും ഫിസിക്സും ഒക്കെ പഠിക്കാന്‍ തുടങ്ങുന്നതും.കണക്കിന്റെ കാര്യം പറഞ്ഞാല്‍,എനിക്ക്‌ ഓണപരീക്ഷയ്ക്കു കിട്ടുന്ന മാര്‍ക്ക്‌ രണ്ട്‌,ക്രിസ്തുമസ്‌ പരീക്ഷയ്ക്‌ എട്ട്‌.പക്ഷേ പത്താം ക്ലാസ്സില്‍ പാസാകുന്നത്‌ 1st ക്ലാസ്സില്‍,നാനൂറിനു മുകളില്‍ മാര്‍ക്ക്‌ മേടിച്ച്‌.അതാണു പഠിത്തത്തെ കുറിച്ചുള്ള ഓര്‍മ്മ.അല്ലാതെ ഞാന്‍ ഒരു പഠിപ്പിസ്റ്റല്ലായിരുന്നു.ഞാന്‍ Jovial ആയ ഒരു സ്റ്റുഡന്റായിരുന്നു.കലാപരമായ കാര്യങ്ങളില്‍ Involved ആയ ഒരു സ്റ്റുഡന്റായിരുന്നു.എല്ലാവര്‍ക്കും അറിയാമായിരുന്നു അന്നു.

ചോ:ഞങ്ങളുടെ ഒരു വിദ്യാഭ്യാസ രീതിയില്‍ ലഭിക്കുന്ന ട്രെയിനിംഗ്‌ ഒക്കെ,ഒരു ലക്ഷ്യം തീരുമാനിച്ച്‌ അതിനു വേണ്ടി അദ്ധ്വാനിക്കുക എന്ന രീതിയിലാണു.പക്ഷേ നിങ്ങളുടെ ഒരു കാലഘട്ടത്തില്‍ അങ്ങനെയൊന്നുമായിരുന്നില്ലല്ലോ.എങ്കിലും എന്തായിരുന്നു അന്നൊക്കെ മനസ്സില്‍?

ഉ:എന്നെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഈ Single Aim Attain ചെയ്യാന്‍ പോകുമ്പോള്‍,ആ ഒരു എയിം നടക്കാതെ പോകുമ്പോള്‍ നിങ്ങള്‍ പെട്ടന്ന് Depressed ആയി പോകും.Single Aim ന്റെ ഒരു പ്രശ്നമതാണു.പിന്നെ,അതു ഭയങ്കരമായി Specialized ആയ ഒരു സമൂഹത്തെയാണു സൃഷ്ടിക്കുന്നത്‌.മെഡിക്കല്‍ ഫീല്‍ഡ്‌ നോക്കുവാണേല്‍ speciality ആണു.ഒന്നില്‍ Specialise ചെയ്യുന്ന ആള്‍ക്ക്‌ മറ്റൊന്നിനേയും കുറിച്ചു അറിയത്തില്ല. ഇപ്പോള്‍ ഒരു Neuro Surgeon നു കാര്യങ്ങള്‍ ചെയ്യാന്‍ ഒരു Anesthesist അല്ലെങ്കില്‍ മറ്റൊരു Specialist ന്റെ ആവശ്യമുണ്ട്‌.ഒരാള്‍ക്കു തന്നെ എല്ലാം ചെയ്യാന്‍ കഴിയുന്ന ഒരു സമൂഹത്തിലേയ്ക്കല്ല,Highly Specialized ആയ ഒരു സമൂഹത്തിലേയ്ക്കാണു നമ്മള്‍ പൊയ്ക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നത്‌.ഞങ്ങള്‍ പഠിച്ചിരുന്ന സമയത്ത്‌ ഞങ്ങള്‍ക്കങ്ങനെ പ്രത്യേകിച്ച്‌ ഉദ്ദേശമൊന്നുമില്ല.ഒരോ കാലഘട്ടത്തിലും ഞാന്‍ ഇന്നത്‌ ആകണമെന്നു എന്ന് ആഗ്രഹിച്ചത്‌ ഒരോ Phase ലും എനിക്ക്‌ കിട്ടിയ അവയര്‍നെസ്സില്‍ നിന്നാണു.പത്താം ക്ലാസ്സില്‍ പഠിച്ചിരുന്ന സമയത്ത്‌ Detective നോവല്‍ ഒക്കെ വായിച്ച്‌ എനിക്ക്‌ ഒരു I.P.S ഓഫീസര്‍ ആകണമെന്നായിരുന്നു ആഗ്രഹം.പിന്നെ അതു മാറി,സയന്‍സ്‌ ഇഷ്ടപ്പെട്ടു തുടങ്ങിയപ്പോല്‍ ഡോക്ടര്‍ ആകണമെന്നായിരുന്നു ആഗ്രഹം.പിന്നീട്‌ അതു മാറി Physicist ആകണമെന്നായിരുന്നു ആഗ്രഹം.അതു കഴിഞ്ഞു സൊസൈറ്റിക്ക്‌ എന്തെങ്കിലും ചെയ്യാന്‍ കഴിയുന്ന ഒരു ജഡ്ജ്‌ ആകുക,അല്ലെങ്കില്‍ ഒരു I.A.S ഓഫീസര്‍ ആകുക എന്നതായിരുന്നു ആഗ്രഹം.

ചോ:അതു കഴിഞ്ഞു സാറിന്റെ ക്യാമ്പസ്‌ ലൈഫ്‌ ആരംഭിക്കുകയാണു.ഇന്നത്തെ ഞങ്ങളുടെ ക്യാമ്പസ്‌ പോലെ ഒരു Stressed ആയ ലൈഫ്‌ ആയിരുന്നില്ലല്ലോ നിങ്ങളുടേത്‌.ആ ഒരു ക്യാമ്പസ്‌ ലൈഫിനെ കുറിച്ചുള്ള ഓര്‍മ്മകള്‍ എന്തൊക്കെയാണു?

ഉ:സീരിയസായി എന്റെ പഠനം തുടങ്ങുന്നത്‌ പ്രീ ഡിഗ്രി സമയത്താണു.സ്കൂളില്‍ നിന്നു കോളേജിലേയ്ക്ക്‌ വരുന്ന ഒരു സമയമാണത്‌.അപ്പോള്‍ നമുക്ക്‌ കോളേജിനെ കുറിച്ചുള്ള ഒരു വിചാരം,എന്നും ക്ലാസ്സില്‍ പോകണ്ടാ,എല്ലാ പുസ്തകങ്ങളും കൊണ്ടു പോകണ്ടാ എന്നൊക്കെയാണു.അപ്പോള്‍ ആദ്യമായിട്ട്‌ പഠനം ഒരു ശീലമായി കാണുന്ന ഒരു സമയമാണു കോളേജ്‌ ലൈഫ്‌.എത്രത്തോളം നന്നായി പഠിക്കാന്‍ കഴിയും അത്രയും നന്നായി പഠിക്കുക എന്നത്‌ ഒരു Individual ലക്ഷ്യം ആകുന്നത്‌ അപ്പോഴാണു.

ഇന്ത്യയില്‍ താമസിച്ചു പഠിക്കുന്ന ഏതൊരു വിദ്യാര്‍ത്ഥിയുടേയും പ്രധാനമായൊരു തത്ത്വം എന്നു പറയുന്നത്‌,In India,Quality Is An Individual Persuation,അതായാത്‌,You Can Be Good As Much As You Want To Be Good എന്നതാണു And You Are Good As Good As You Are Good.അതു കൊണ്ടാണു ഒരേ ക്ലാസ്സില്‍ തന്നെ ചിലര്‍ വളരെ Eminent ആയി മാറുകയും ചിലര്‍ അങ്ങനെയല്ലാതാവുകയും ചെയ്യുന്നത്‌.ഒരു Common Agenda ഇല്ലാതെയാണു ഞങ്ങള്‍ പഠിച്ചു വന്ന രീതിയും,Setup ഉം ഒക്കെ.എന്നെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം കോളേജ്‌ ഒരുപാട്‌ മാനസികമായ Developmentഉണ്ടാകുന്ന ഒരു സ്ഥലമാണു.നിങ്ങളെ Competetive ആക്കുക എന്നുള്ളതല്ലാതെ,നിങ്ങളെ ഒരു യഥാര്‍ത്ഥ മനുഷ്യനാക്കുക എന്നതാണു Sub Conscious ആയിട്ട്‌ എന്റെ സമയത്തുള്ള College Education In Totality ചെയ്തു കൊണ്ടിരുന്നത്‌.And I Want To Look Up Education In That Angle Only.പ്രത്യേകിച്ച്‌ ഇന്നത്തെ ഒരു കാലഘട്ടത്തില്‍ To Be Able To Be A Student,Is Extremely Difficult To Position.Today Is A Time Of Information Influx.ഇന്നു ശരിക്കും നമ്മള്‍ ക്ലാസ്സുകളിലേയ്ക്ക്‌ പോകണ്ട കാര്യമില്ല,ഒരു ബട്ടണ്‍ ക്ലിക്കില്‍ അറിവ്‌ ഇന്നു ലഭ്യമാണു

We Dont Need Any Teacehrs.But My Point Is That,We Need Teachers.We Need Very Highly Evolved Teacehrs,To Guide You & Show You What Is Information And What Is Knowledge And Objective Of Education SHould Be To Find Real Knowledge.I Sympathise The Students Of My Younger Generation,Especially Students Of This Time That My Dear Students,You Are Going Through A Very Very Difficult Time.You Have To Keep Your Sanity Intact,You Have To Respect Your Teachers,You Have To Make Yourself Evolved So That You Are Guided To Real Knowledge.

ചോ:പിന്നീട്‌ താങ്കള്‍ career course ആയി തിരഞ്ഞെടുത്തത്‌ ലോ ആണു.എന്തായിരുന്നു ആ തീരുമാനത്തിന്റെ പിന്നില്‍?

ഉ:ലോ എന്നത്‌ വളരെ ഉദാത്തമായ ഒരു Profession ആണു.നമ്മുടെ ഒരു Social Life ന്റെ ഏറ്റവും വലിയ ഒരു കാര്യം എന്നു വച്ചാല്‍ You Get Equal Right,You Get Equal Justice എന്നതാണു.ഒരു Legislature അല്ലെങ്കില്‍ ഒരു Executive പൊസിഷന്‍ അല്ല നമ്മളെ Socially Drive ചെയ്യുന്ന സംഭവം.നമ്മളെ Socially Drive ചെയ്യുന്ന സംഭവം Sense Of Equality & Sense Of Justice ആണു.അപ്പോള്‍ അതു സാധാരണ ജനങ്ങളിലേയ്ക്കെത്തിക്കുന്ന വളരെ ഉദാത്തമായ ഒരു Profession ആയി ആണു ഞാന്‍ ലോയെ കണ്ടിട്ടുള്ളത്‌.ഞാന്‍ Law Associate ചെയ്യുന്നത്‌ ഗാന്ധിജി,എബ്രാഹം ലിങ്കണ്‍ തുടങ്ങിയവരുമായിയാണു.

അതിന്റെ വേറൊരു വശം പറയം.ഇന്ത്യന്‍ ജനാധിപത്യത്തെക്കുറിച്ചുള്ള എന്റെ ഒരു റീഡിംഗ്‌,ഇന്ത്യന്‍ ജനാധിപത്യത്തില്‍,സാധാരണക്കാരായ ആളുകള്‍ക്ക്‌ ഒരേയൊരു അത്താണി മാത്രമേയുള്ളു.അതു ഇന്ത്യന്‍ ജസ്റ്റീസ്‌ സിസ്റ്റം മാത്രമാണു.നിങ്ങള്‍ക്ക്‌ എവിടെയൊക്കെ പോകേണ്ടി വന്നാലും,At Last, നിങ്ങള്‍ക്കു ജസ്റ്റീസ്‌ കിട്ടും.നമ്മുടെ സിസ്റ്റത്തില്‍ വേറെ പ്രോബ്ലംസ്‌ ഉണ്ട്‌.അതു വേറെ ഇഷ്യൂ.സാനിറ്റിയുള്ള ഒരേയൊരു Stream In Goverenence Is Judiciary and That Is Our Ultimate Point.അവിടെ നിന്നു മാത്രമേ എന്തെങ്കിലും നമ്മുക്ക്‌ നേരെചൊവ്വെ ചെയ്തു കിട്ടൂ.കാരണം Legislative Is Politics And Politics Is Corrupt,Police System Is Corrupt,Everything Is Corrupted.Even In Judiciary There Is Corruption,Still At A Higher Level,You Still Get Justice.Indian Democracyയുടെ ഒരു ഫൈനല്‍ ഹോപാണു ജ്യുഡീഷ്യറി.അതു കൊണ്ടാണു എനിക്കതിനോട്‌ താത്പര്യം തോന്നാന്‍ കാരണം

ചോ:ആ ഒരു ലൈനില്‍ നിന്നു എപ്പോഴാണു സിനിമ മനസ്സിലേയ്ക്ക്‌ വരുന്നത്‌?

ഉ:നമ്മള്‍ ലോ പഠിക്കുമ്പോള്‍ പ്രധാനമായും പഠിക്കുന്നത്‌ Relationship നെ പറ്റിയുള്ള പ്രശ്നങ്ങളാണു.ഇപ്പോള്‍ ക്രിമിനോളജി പഠിക്കുമ്പോള്‍ ഏറ്റവും വലിയ പ്രശനങ്ങള്‍ Human Relationshipല്‍ ഉള്ള പ്രശ്നങ്ങളാണു.ജീവിതത്തെ പറ്റി ഞാന്‍ ഏറ്റവും കൂടുതല്‍ അടുത്തറിയുന്നത്‌ ലോ പഠിക്കുമ്പോഴാണു.ഞാന്‍ സിനിമ കാണുമ്പോള്‍,സിനിമയെകുറിച്ചു പഠിക്കുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ ലോയില്‍ പഠിച്ച,കേട്ടറിഞ്ഞതും,കണ്ടറിഞ്ഞതുമായ ജീവിത സാഹചര്യങ്ങളും അതിന്റെ Penaltiesഉം ഒക്കെ ഒരു Depiction ആയി ഞാന്‍ കണ്ട Immediate ആര്‍ട്ട്‌ ഫോം സിനിമയാണു.അപ്പോള്‍ പണ്ടു മുതല്‍ കലാരംഗവുമായി ഒരു ബന്ധം മനസ്സില്‍ കിടക്കുന്നതു കൊണ്ടും,പിന്നെ ഈ Depicition ഉം ഒക്കെ കണ്ടു കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ഞാന്‍ തീരുമാനിച്ചു ഇനി സിനിമ തന്നെ എന്റെ ജീവിതമെന്നു.

Friday, January 23, 2009

പേരിടാത്ത നാടകം (REJECTED !)

ഒരു നാടകത്തിന്റെ തിരക്കഥയാണു താഴെ ചേര്‍ത്തിരിക്കുന്നത്.ഞങ്ങളുടെ കോളേജില്‍ അടുത്ത ആഴച്ച നടക്കാന്‍ പോകുന്ന ദൃശ്യാ-2009 എന്ന അര്‍ട്ട്സ് ഫെസ്റ്റിനു വേണ്ടിയാണു ഇതെഴുതിയത്.അവതരിപ്പിക്കാന്‍ പോകുന്ന നാടകം,ആദ്യം ജൂറിയെ കാണിച്ച് അനുമതി കിട്ടിയാല്‍ മാത്രമേ അവതരിപ്പിക്കാന്‍ കഴിയൂ.ഇന്ന് ഈ നാടകം,ഞങ്ങള്‍ അനുമതിയ്ക്കായി നല്‍കി.കോളേജിന്റെ സംസ്കാരത്തിനും സഭ്യതയ്ക്കും എതിരായതു കൊണ്ട് റിജക്റ്റ് ചെയ്യുന്നു എന്ന അറിയിപ്പാണു വൈകുന്നേരം ഞങ്ങള്‍ക്ക് ലഭിച്ചത്.VULGARITY എന്ന കാരണവും പറഞ്ഞു.

ഈ നാടകത്തിന്റെ തിരക്കഥ പ്രബുദ്ധരാ‍യ ബൂലോഗവാസികള്‍ക്കു മുന്നില്‍ അവതരിപ്പിക്കുന്നു.ഒരു പ്രൊഫഷണല്‍ എഞ്ചിനീയറിംഗ് കോളേജില്‍ അവതരിപ്പിക്കാന്‍ കഴിയാത്ത എന്തു അശ്ലീലമാണു ഇതിലുള്ളതെന്നും പറഞ്ഞു തരിക.സമൂഹത്തില്‍ ചുറ്റും കാണുന്നതിന്റെ പ്രതിഫലനമാകണം കല എന്നായിരുന്നു എന്റെ വിശ്വാസം,എന്നാണു ഇപ്പോഴും എന്റെ വിശ്വാസം..അങ്ങനെയല്ലേ???


(സമയം,രാത്രിയുടെ അന്ത്യ യാമങ്ങളിലൊന്ന്.എറണാകുളം സൗത്ത്‌ പാലത്തിനു കീഴിലുള്ള ഒരു ബെഞ്ചില്‍ ഇരുന്നുറങ്ങുന്ന നളിനി,നാല്‍പതു വയസ്സിനു മുകളില്‍ പ്രായം,വില കുറഞ്ഞ,ഒരു മുഷിഞ്ഞ സാരിയാണു വേഷം.അവര്‍ ഇരിക്കുന്ന ബെഞ്ചിന്റെ അരികിലേയ്ക്‌ ഒരു ചെറുപ്പക്കാരന്‍ നടന്നു വരുന്നു.ഒരു തോള്‍സഞ്ചി,കഴുത്തില്‍ ഒരു ക്യാമറ)

ആനന്ദ്‌:ചേച്ചി..നളിനിയേച്ചി..

നളിനി:(കണ്ണു തുറക്കാതെ,ഉറക്കത്തില്‍ തന്നെ) എന്നെ കൊണ്ടെങ്ങും വയ്യ,അപ്പുറത്തെങ്ങാനും പോയി വേറെ ആരെയെങ്കിലും നോക്ക്‌.

ആനന്ദ്‌:ചേച്ചി..നളിനിയേച്ചി.

നളിനി:(ഞെട്ടിയെഴുന്നേറ്റ്‌ ദേഷ്യത്തോടെ)പഫാ..ഏതു മോനാടാ അതു.നിനക്കൊന്നും പറഞ്ഞാല്‍ മനസ്സില്ലാകില്ലേ.(ആനന്ദിന്റെ നേരെ നോക്കി).പ്രായത്തെയെങ്കിലും ബഹുമാനിക്കടാ,ഒന്നുമില്ലേലും നിന്റെയൊക്കെ അമ്മയാകാനുള്ള പ്രായമില്ലെയെനിക്ക്‌.പോയി ഒപ്പത്തിനുള്ള ആരെയേലും നോക്കടാ.നളിനി ഈ പണി നിര്‍ത്തിയിട്ട്‌ നാളു കുറച്ചായി.

ആനന്ദ്‌:(ഒരല്‍പം ഭയത്തോടെ)ചേച്ചി,ഞാന്‍ അതിനു വന്നതല്ല.ഞാന്‍ ഒരു പത്രപ്രവര്‍ത്തകനാണു.

നളിനി:ആരായാലും എനിക്കെന്നാ.പറ്റില്ലെന്നു പറഞ്ഞാല്‍ പറ്റില്ല.

ആനന്ദ്‌:എനിക്ക്‌ ചേച്ചിയോടൊന്നു സംസാരിച്ചാല്‍ മതി.

നളിനി:(അവഞ്ജയോടെ)സംസാരിക്കാനോ,എന്തോന്ന്?

ആനന്ദ്‌:എനിക്ക്‌ ചേച്ചിയെ കുറിച്ച്‌ ഒരു ഫീച്ചര്‍ ചെയ്താകൊള്ളാമെന്നുണ്ട്‌.ചേച്ചിയുടെ കഥ,ജീവിതം.

നളിനി.:ഓ,അപ്പോള്‍ അതാണു കാര്യം.ഇപ്പോള്‍ ഇതു പോലെയുള്ള കഥയ്കൊക്കെയാണല്ലോ മാര്‍ക്കറ്റ്‌.ഞങ്ങടെ കൂട്ടത്തിലൊരുത്തി വലിയ എഴുത്തുകാരിയായില്ലേ.ജീവിക്കാന്‍ വേണ്ടിയാടാ ഞാനൊക്കെ ഇങ്ങനെയായത്‌.എന്റെ കഥ കൊണ്ടു പോയി എഴുതി നീ അങ്ങനെ വലിയ ആളാകണ്ടാ.

ആനന്ദ്‌:ചേച്ചി പറഞ്ഞ ഒരു കാര്യം ശരിയാ,ഇപ്പ്പ്പോ ഇതു പോലുള്ള കാര്യങ്ങള്‍ക്കു തന്നെയാ മാര്‍ക്കറ്റ്‌,പക്ഷേ ഞാനിതെഴുന്നതു വലിയ ആളാവാന്‍ വേണ്ടിയല്ല.ചേച്ചി മുന്നേ പറഞ്ഞില്ലേ,ജീവിക്കാന്‍ വേണ്ടിയാണെന്നു.ഞാനും അതിനു വേണ്ടി തന്നാ ചേച്ചി എഴുതുന്നേ.ജീവിക്കാന്‍ വേണ്ടി,ഒപ്പമുള്ള മൂന്നു പേരെ ജീവിപ്പിക്കാന്‍ വേണ്ടി.ചേച്ചിക്ക്‌ പറയാന്‍ താത്പര്യമില്ലെങ്കില്‍,ഞാന്‍ പോയേക്കാം...(എഴുന്നേല്‍ക്കുന്നു)

നളിനി:ഇരിയടാ അവിടെ,നട്ടപ്പാതിരായ്ക്ക്‌ ഉറക്കോം കളഞ്ഞിട്ട്‌.ഇനി നീ കഥ മുഴുവന്‍ കേട്ടിട്ട്‌ പോയാ മതി.സ്വന്തം ജീവിതം കൈവിട്ടു കളഞ്ഞ ഞാനായിട്ട്‌ ഇനി ആരുടേയും ജീവിതം നശിപ്പിച്ചു എന്നു വേണ്ടാ.നിനക്കെന്നാ അറിയണ്ടെ,ചോദിക്ക്‌.

ആനന്ദ്‌:ചോദ്യം ഒന്നേയുള്ളു ചേച്ചി.എങ്ങനെയാ,എന്തിനാ?

നളിനി:ഹം,എങ്ങനെയാ?എന്തിനാ? ഞാനുള്‍പ്പെടെ ഞങ്ങളെ കൂട്ടത്തിലുള്ള ഒരാളും ആഗ്രഹിച്ചത്‌ വരുന്നതല്ല ഈ അഴുക്കുചാലില്‍..എനിക്കുമുണ്ടായിരുന്നു ഒരു നല്ല കാലം.ഒരു പ്രണയകാലം...

(നളിനിയും ആനന്ദും പിറകിലെ ബഞ്ചില്‍ സംസാരം തുടരുന്നു.അവരുടേ മുന്നില്‍ നളിനിയുടെ ചെറുപ്പം അവതരിപ്പിക്കപ്പെടുന്നു.ചെറുപ്പക്കാരിയായ നളിനിയും,രണ്ടു കൂട്ടുകാരികളും നടന്നു വരുന്നു.എതിരെ ഒരു ചെറുപ്പക്കാരന്‍ നില്‍ക്കുന്നു.മുഖത്ത്‌ ചെറിയ ഒരു ചമ്മല്‍..)

കൂട്ടുകാരികളിലൊരാള്‍:ദേടി നളിനി നിന്റെ ആളു നില്‍ക്കുന്നു.വര്‍ത്തമാനമൊക്കെ കഴിഞ്ഞ്‌ അങ്ങെത്തിയേരെ.(നളിനി പതിയെ നില്‍ക്കുന്നു.കൂട്ടുകാരികള്‍ നടന്നു പോകുന്നു.ചെറുപ്പക്കാരന്‍ നളിനിയിടെ അടുക്കലേയ്ക്ക്‌ വരുന്നു.)

ചെറുപ്പക്കാരന്‍:നിന്നെ ഒന്നു കാണാന്‍ എത്ര നേരമായി ഞാനിവിടെ നില്‍ക്കുന്നു.

നളിനി:ഞാന്‍ പറഞ്ഞിട്ടില്ലേ,ഇങ്ങനെ വഴിയില്‍ വച്ചു സംസാരിക്കാന്‍ ശ്രമിക്കരുതെന്ന്.ആരെങ്കിലും കണ്ടാല്ലോ.ഇവിടെയാണെങ്കില്‍ അച്ചന്റെ പരിചയക്കാര്‍ നിറയെ ഉള്ള സ്ഥലമാ.

ചെറുപ്പക്കാരന്‍:നിന്നോട്‌ ഒരു കാര്യം പറയാനുണ്ടായിരുന്നു.എനിക്ക്‌ കോയമ്പത്തൂരില്‍ ജോലി ശരിയായി.ഇനി ഒന്നും പേടിക്കാനില്ല.ഇന്നു രാത്രി തന്നെ തിരിക്കണം.നീയും...നീയും എന്റെ കൂടെ വരണം.

നളിനി(ഞെട്ടലോടെ):വരാനോ..ഞാനോ..അയ്യോ.

ചെറുപ്പക്കാരന്‍:(അല്‍പം ഉറച്ച സ്വരത്തില്‍)അല്ലാതെ പിന്നെ.എന്താണെങ്കിലും നിന്റെ വീട്ടുകാര്‍ നമ്മുടെ കല്യാണത്തിനു സമ്മതിക്കില്ല.എനിക്കാണെങ്കില്‍ പോയാല്‍ പിന്നെ മൂന്നു മാസം കഴിയാതെ വരാനും പറ്റില്ല.അതിനിടയ്ക്ക്‌ നിന്റെ വിവാഹം എങ്ങാനും നടത്തിയാല്ലോ...നീയില്ലാതെ ഞാന്‍ പിന്നെ ജീവിച്ചിരിക്കില്ല.നിനക്കെന്താ എന്റെ കൂടെ വരാന്‍ ധൈര്യമില്ലേ..എന്നെ വിശ്വാസമില്ലേ..

നളിനി:അതൊന്നുമല്ല ഹരിയേട്ടാ..അന്നാലും..

ചെറുപ്പക്കാരന്‍:ഒരെന്നാലും ഇല്ല.ഇന്നു രാത്രി പതിനൊന്നരയ്ക്ക്‌ ഞാന്‍ കാറുമായി നിന്റെ വീടിന്റെ മുന്നിലെത്തും.നീ ഇറങ്ങി വരണം. ത്യാവശ്യം വേണ്ട സാധനങ്ങള്‍ മാത്രം എടുത്താല്‍ മതി.

നളിനി:അത്‌..

ചെറുപ്പക്കാരന്‍:ഒന്നുമില്ല.രാത്രി കൃത്യം പതിനൊന്നരയ്ക്ക്‌.

(രണ്ടു പേരും സ്റ്റേജിന്റെ രണ്ടു വശങ്ങളിലേയ്ക്ക്‌ നടന്നു പോകുന്നു.ആനന്ദനും നളിനിയും തമ്മിലുള്ള സംസാരം പുനരാരംഭിക്കുന്നു.)

ആനന്ദ്‌:അന്നു രാത്രി എന്താ സംഭവിച്ചത്‌.?അയാള്‍ വന്നില്ലേ?

നളിനി:അന്നു രാത്രി പറഞ്ഞ സമയത്ത്‌ തന്നെ അയാളെത്തി.ഞാന്‍ വീട്ടു വിട്ടിറങ്ങുകയും ചെയ്തു.പക്ഷേ..

ആനന്ദ്‌:എന്തു പറ്റി?എന്തെങ്കിലും അപകടം...?

നളിനി:അപകടം...അതേ..ഒരപകടം പറ്റി.അയാള്‍ക്കല്ല,എനിക്ക്‌.ഈ ജോലിയ്ക്കുള്ള ആദ്യത്തെ പരീക്ഷ അന്നു ഞാന്‍ പാസായി.

ആനന്ദ്‌:മനസ്സില്ലായില്ല..

നളിനി:അയാള്‍ പറഞ്ഞതു ശരിയായിരുന്നു.അന്നു മുതല്‍ അയാള്‍ ഒരു ജോലിക്കാരനായി.വിശ്വസിച്ച്‌ കൂടെയിറങ്ങിയ എന്നെ വില്‍ക്കുകയായിരുന്നു ആ ജോലി.എത്ര നാളെന്നെനിക്കോര്‍മ്മയില്ല..ആരൊക്കെ എന്നും ഓര്‍മ്മയില്ല..ഏതോക്കെയോ സ്ഥലങ്ങളില്‍..വെളിച്ചം കടക്കാത്ത മുറികളില്‍...മുഖമില്ലാത്ത ഒരുപാട്‌ പേര്‍...ഇതിനിടയില്‍ ആരുടേയോ ഒരു കുഞ്ഞിനു ഞാന്‍ ജന്മം നല്‍കി..ഇനൊയൊന്നും കിട്ടില്ല എന്നു തോന്നിയതു കൊണ്ടാകണം എന്നെയും കുഞ്ഞിനെയും അയാള്‍ ഈ തെരുവിലേയ്ക്ക്‌ വലിച്ചെറിഞ്ഞെങ്ങോട്ടോ പോയി.

ആനന്ദ്‌:തിരിച്ച്‌,വീട്ടിലേയ്ക്ക്‌ പോയില്ലേ...

നളിനി.പോയി..പക്ഷേ...

(സ്റ്റേജിന്റെ ഒരറ്റത്തു നിന്നു നളിനിയും കൈക്കുഞ്ഞും നടന്നു വരുന്നു..മറു ഭാഗത്തു,ഒരു ചെറുപ്പക്കാരന്‍..നളിനിയുടെ ആങ്ങള..)

ആങ്ങള:(ദേഷ്യത്തോടെ) എന്താ..എങ്ങോട്ടാ?

നളിനി:എടാ ഞാന്‍..

അങ്ങള:ശബ്ദിക്കരുത്‌.കടന്നു പൊയ്ക്കോണം ഇവിടുന്നു.ഒരു കയറില്‍ അച്ചനും അമ്മയും തൂങ്ങി നില്‍ക്കുന്നത്‌ കണ്ടവനാ ഞാന്‍(നളിനി ഞെട്ടുന്നു).അതും നീ കാരണം...കൊല്ലുന്നില്ല നിന്നെ,സ്നേഹം കൊണ്ടല്ല..അറച്ചിട്ട..തേവിടിശ്ശി..കടന്നു പോടി എന്റെ മുന്നീന്ന്...(അയാള്‍ അകത്തേയ്ക്ക്‌ കയറി പോകുന്നു)

(ഞെട്ടിത്തരിച്ച്‌ നളിനിയും അകത്തേയ്ക്ക്‌ മാറുന്നു..)

നളിനി:അന്നിറങ്ങി വീട്ടീല്‍ നിന്ന്.വിഷമമൊന്നും തോന്നിയില്ല.കാരണം ഞാനതര്‍ഹിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.ഇരുപതു വര്‍ഷം വളര്‍ത്തിയവരെ വിട്ട്‌ ഇന്നലെ കണ്ടവന്റെ കൂടെ പോയതല്ലേ..എനിക്കിതു തന്നെ കിട്ടണമായിരുന്നു.

ആനന്ദ്‌:പിന്നീട്‌ എന്താ സംഭവിച്ചത്‌..?

നളിനി:പിന്നീട്‌ എന്തു സംഭവിക്കാന്‍.ആണ്‍തുണയില്ലാതെ,അച്ചനില്ലാത്ത ഒരു കുഞ്ഞുമായി തെരുവിലേയ്ക്കിറങ്ങുന്ന ഏതൊരു പെണ്ണിനും സംഭവിക്കുന്നതു തന്നെ എനിക്കും സംഭവിച്ചു.ആദ്യമായി സ്നേഹിച്ച പുരുഷന്‍ കാണിച്ചു തന്ന വഴിയിലൂടെ തന്നെ നടന്നു ഞാന്‍.നഗരം ഉറങ്ങുന്ന നേരങ്ങളിലൊക്കെ ഞാന്‍ ഉണര്‍ന്നിരുന്നു.രാത്രിയുടെ കൂട്ടുകാരിയായി.ആരുടേയ്ക്കോ കുറച്ചു നേരത്തേ സ്നേഹിതയായി..കുറ്റിക്കാടുകളില്‍,വെയ്റ്റിംഗ്‌ ഷെഡുകളില്‍,ലോഡ്ജ്‌ മുറികളില്‍,..ഒരുപാട്‌ പേരെ കണ്ടു.ആരുടേയു മുഖം ഇന്നോര്‍മ്മയില്ല..നോട്ടു കെട്ടുകള്‍ സമ്മാനമായി തന്നവര്‍..എന്റെ ശരീരത്തിനു വില പേശിയവര്‍..കടം പറഞ്ഞു മടങ്ങിയവര്‍...

ആനന്ദ്‌:കുഞ്ഞ്‌...?

നളിനി:അവള്‍...അവള്‍....

(സ്റ്റേജിന്റെ സൈഡില്‍ നിന്നു കുഞ്ഞിനെ തോളത്തിട്ടുറക്കി നളിനി നടന്നു വരുന്നു.കുഞ്ഞിനെ സ്റ്റേജില്‍ കിടത്തി..മറുവശത്ത്‌ നിന്നു ഒരു പോലീസുകാരന്‍ നടന്നു വരുന്നു.നിലത്തു കിടക്കുന്ന നളിനിയെ അയാള്‍ ലാത്തി കൊണ്ട്‌ വിളിച്ചുണര്‍ത്തി)

നളിനി:(എഴുന്നേറ്റു കൊണ്ട്‌) എന്താ സാറെ..?

പോലീസ്‌:നീയൊന്നെഴുന്നെറ്റിങ്ങു വന്നേ..നമുക്കിപ്പോ വരാം..

നളിനി:അയ്യോ സാറേ..ഇന്നു വേണ്ടാ..മോള്‍ക്ക്‌ നല്ല സുഖമില്ല.

പോലീസ്‌:നീ വലിയ അമ്മ കളിക്കല്ലേ.അവളവിടെ കിടന്നുറങ്ങട്ടെ.നമുക്ക്‌ പോയിട്ട്‌ ഇപ്പ വരാമെന്നേ..

നളിനി:സാറെ..അത്‌...

പോലീസ്‌:പഫാ..എഴുന്നേറ്റ്‌ വാടി ചൂലേ..അതോ പൊക്കിയെടുത്തു സ്റ്റേഷനില്‍ കൊണ്ടു പോകണോ..

(നളിനി മനസ്സില്ലാമനസ്സോടെ എഴുന്നേറ്റ്‌ അയാളൊടൊപ്പം പുറത്തേയ്ക്ക്‌ പോകുന്നു.ഈ സമയം രണ്ടു പേര്‍ മറുവശത്തു നിന്നു നടന്നു വരുന്നു.കുഞ്ഞ്‌ കിടക്കുന്ന അവിടെ വന്നു നിന്നു പരിസരം വീക്ഷിക്കുന്നു.കുഞ്ഞ്‌ കിടക്കുന്ന ബെഞ്ചോടെ പൊക്കിയെടുത്ത്‌ അവര്‍ പുറത്തേയ്ക്ക്‌ കൊണ്ടു പോകുന്നു...അകത്തു നിന്നു കുഞ്ഞിന്റെ നിലവിളി..അമ്മേ...അമ്മേ....കരച്ചിലൊനൊടുവില്‍ നളിനി മുടി കെട്ടി കൊണ്ടു കടന്നു വരുന്നു..കുഞ്ഞു കിടന്നിരുന്ന സ്ഥലത്തെത്തി..കുഞ്ഞിനെ കാണാതെ അവള്‍ പരിഭ്രമിച്ചു.)

നളിനി:മോളെ..കുഞ്ഞിമോളെ..അയ്യോ എന്റെ മോളെവിടെ പോയി...(സ്റ്റേജിന്റെ എല്ലാ വശങ്ങളിലേയ്ക്കും പോകുന്നു..) മോളേ...മോളേ...

(സ്റ്റേജിന്റെ ഒരു വശത്തേയ്ക്ക്‌ ചെന്നു നോക്കുന്ന നളിനി ഞെട്ടുന്നു...നിലവിളിക്കുന്നു.."മോളേ....." .)

(അകത്തേയ്ക്ക്‌ നടന്നു പോകുന്ന നളിനി തിരിച്ചിറങ്ങി വരുന്നത്‌,കീറിപ്പറിഞ്ഞ മകളുടെ വസ്ത്രവും കൊണ്ടാണു...അതും നെഞ്ചോടു ചേര്‍ത്ത്‌ പിടിച്ച്‌ നിലവിളിച്ചു കൊണ്ട്‌ നളിനി സ്റ്റേജ്‌ വിടുന്നു)

(ആനന്ദിനോട്‌ സംസാരിക്കുന്ന നളിനി,മുഖ പൊത്തി കരയുന്നു..)

ആനന്ദ്‌:ചേച്ചി..

നളിനി:(കരഞ്ഞു കൊണ്ട്‌) ഞാന്‍ കാരണം എത്ര പേരുടെ ജീവിതം നശിച്ചു...അച്ചന്‍,അമ്മ,അനിയന്‍..എന്റെ..എന്റെ കുഞ്ഞുമോള്‍..എന്തു തെറ്റാടാ ഞാനീ സമൂഹത്തോടു ചെയ്തത്‌..സ്നേഹിച്ച പുരുഷനെ ആത്മാര്‍ത്ഥമായി വിശ്വസിച്ചതോ..കൈക്കുഞ്ഞിനെ കൊന്നു ആത്മഹത്യ ചെയ്യാത്തതോ..ഞാനെല്ലാം അനുഭവിക്കണം..ജനിപ്പിച്ചവരെ കൊലയ്ക്ക്‌ കൊടുത്തവളാ ഞാന്‍..പക്ഷേ എന്റെ മോള്‍..അവളെന്താ ചെയ്തേ..എങ്ങനെ തോന്നി അവര്‍ക്ക്‌,ആ കുഞ്ഞിനെ പിച്ചി ചീന്താന്‍....(പൊട്ടിക്കരയുന്നു)

ആനന്ദ്‌:ചേച്ചി...ചില ചോദ്യങ്ങള്‍ക്കുത്തരമില്ല..ഇതു ദൈവത്തിന്റെ സ്വന്തം നാടല്ലേ..ചിലപ്പോള്‍ ദൈവത്തിന്റെ വികൃതികളാകും ഇതൊക്കെ..ഉണ്ടാകും ചേച്ചിയ്ക്കും ഒരു നല്ല കാലം..

നളിനി:ഹും...നല്ല കാലം..എനിക്കിനി ഒന്നുമില്ല..ഒന്നുമുണ്ടാകുകയും വേണ്ടാ..ഞാനിങ്ങനെ ഒടുങ്ങണം..ഈ നഗരത്തില്‍..നേരം വെളുക്കുമ്പോള്‍ കാണുന്ന ഒരഞ്ജാത ശവമായി..പറഞ്ഞ പോലെ നേരം വെളുക്കാറായി..നീയെഴുന്നേറ്റു പോവാന്‍ നോക്ക്‌.എന്റെ കൂടെ ഇരിക്കുന്നത്‌ കണ്ട്‌ ഇനി നിന്റെയും ജീവിതം നശിക്കണ്ടാ..ചിലറയുണ്ടെങ്കില്‍ ഒരു പത്തു രൂപ ചായ കുടിക്കാന്‍ തന്നേച്ച്‌ പോ..

(ആനന്ദ്‌ രൂപയെടുത്തു നീട്ടുന്നു.നളിനി ഒരു ഭാവമാറ്റവുമില്ലാതെ അതു വാങ്ങുന്നു.ആനന്ദ്‌,തിരിച്ചു നടക്കുന്നു..)

നളിനി:എടാ...നീ എഴുതുന്നതൊക്കെ കൊള്ളാം..എന്റെ പേരൊന്നും വച്ചേക്കരുത്‌..ഒരു പട്ടിയും നാളെ സഹതാപോം കാണിച്ചോണ്ട്‌ ഇങ്ങു വന്നേക്കരുത്‌ ..പറഞ്ഞേക്കാം...ദൈവത്തിന്റെ സ്വന്തം നാട്‌...


----യവനിക------