നക്ഷത്രങ്ങള്‍ കഥ പറയുമ്പോള്‍...

നാളത്തെ പ്രസന്റേഷനു വേണ്ട അവസാനത്തെ സ്ളൈഡും കഴിഞ്ഞു.മണി ഒന്നര.ഞാന്‍ സിസ്റ്റം ഷട്ട്‌ ഡൌണ്‍ ചെയ്ത്‌ എഴുന്നേറ്റു,ജനാലയിലൂടെ അരികിലേയ്ക്ക്‌ നീങ്ങി.നല്ല തണുത്ത കാറ്റു വീശുന്നുണ്ട്‌ പുറത്ത്‌.പതിവില്ലാത്തവണ്ണം നല്ല നിലാവും.ക്രിസ്മസ്സിന്റെ വരവറിയിച്ചു കൊണ്ട്‌ പല വീടുകളുടെയും മുന്നില്‍ നക്ഷത്രങ്ങള്‍..ഞാനും തൂക്കിയിട്ടുണ്ട്‌ ഒരു നക്ഷത്രം..ഒരു കൊച്ചു വെള്ള നക്ഷത്രം.പണ്ടൊക്കെ നാലഞ്ചു നക്ഷത്രങ്ങള്‍ ഇടാനും,അതു മാറി മാറി മിന്നിക്കാനുമൊക്കെ എന്തു കൊതിയായിരുന്നു.പക്ഷേ അതിനുള്ള പണം ചോദിക്കുന്ന കാര്യമോര്‍ക്കുമ്പോള്‍ മടിക്കും.ഇന്നിപ്പോ ആരോടും ചോദിക്കാതെ തന്നെ പണം ചെലവാക്കാം എന്നായപ്പോഴെക്കും അതിലുള്ള താത്പര്യം ഒക്കെ കുറഞ്ഞു...

പുറത്തെ നിലാവ്‌ വല്ലാതെ കൊതിപ്പിക്കുന്നു.ഇന്നത്തെ ഉറക്കം ടെറസില്‍ ആക്കാം.ബെഡ് ഷീറ്റും തലയിണയും എടുത്തു ഞാന്‍ ടെറസിലേയ്ക്കു കയറി.ഷീറ്റു വിരിച്ചു ഞാന്‍ അവിടെ കിടന്നു.ധനു മാസത്തിന്റെ തണുപ്പരിച്ചു കയറുന്നു.പക്ഷേ അടച്ചിട്ട മുറിയിലെ എ.സിയുടെ തണുപ്പിനേക്കാളും സുഖമുണ്ട് ഇതിനു.ടെറസിലെ രാത്രികള്‍ സ്ഥിരമായിരുന്നു,ഒരു 2-3 വര്‍ഷം മുന്‍പ് വരെ.അതു ഈ ടെറസിലായിരുന്നില്ല.ഹോസ്റ്റലില്‍.സുഹൃത്തുകളുടെയൊപ്പം അറിവുള്ളതും ഇല്ലാതതുമായ എല്ലാ വിഷയങ്ങളേയും പറ്റി ആധികാരികമായി സംസാരിച്ച്,വാര്‍ഡന്റെ കണ്ണു വെട്ടിച്ച് മുറിയ്ക്കുള്ളില്‍ ഹീറ്റര്‍ കുത്തി ഉണ്ടാക്കിയ കട്ടനുമടിച്ച്..അതൊരു കാലം..

നല്ല നിലാവുണ്ടെങ്കിലും ആകാശത്ത് നക്ഷത്രങ്ങള്‍ നന്നേ കുറവ്.ഉള്ളതാകട്ടെ,ആര്‍ക്കാനും വേണ്ടി ഓക്കാനിക്കുന്ന മട്ടില്‍ മിന്നുന്നു.കാണാന്‍ ഭംഗിയുള്ളതൊന്നും ഇല്ലാതിരുന്നിട്ടും കണ്ണടയ്ക്കാന്‍ തോന്നുന്നില്ല.ഞാന്‍ ആകാശത്തേയ്ക്കു നോക്കി,എന്തൊക്കെയോ ആലോച്ചിച്ചു കിടന്നു.അവിടെയുള്ള നക്ഷത്രങ്ങള്‍ എണ്ണം പതിയെ പതിയെ കുറഞ്ഞു വരുന്നതു പോലെ തോന്നുന്നു.. തോന്നല്ലല്ല,ശരിക്കുമതു സംഭവിക്കുകയായിരുന്നു.എണ്ണം കുറഞ്ഞു കുറഞ്ഞു അവസാനം ആകാശത്ത് ഒരു നക്ഷത്രം മാത്രമായി..പ്രകാശം തീരെ കുറഞ്ഞ ഒരു നക്ഷത്രം...എന്തോ ഒരു കൌതുകം തോന്നി ഞാനതിനെ തന്നെ നോക്കി കിടന്നു...ആ നോട്ടത്തിനിടയ്ക്കെപ്പോഴോ ഞാന്‍ മയങ്ങി....

“മൃദുല്‍..”.ആരോ വിളിക്കുന്നതു കേട്ടിട്ടാണു എഴുന്നേറ്റതു.

ചുറ്റും നോക്കിയിട്ടു ആരേയും കാണുന്നുമില്ല.വാച്ചില്‍ നോക്കിയപ്പോള്‍ മണി രണ്ടരയാകുന്നതേയുള്ളു.ഇനി ഉറങ്ങാന്‍ പറ്റുമെന്നു തോന്നുന്നില്ല.ഞാന്‍ വെറുതെ അവിടെ കിടന്നു.ആകാശത്തിപ്പോഴും ആ നക്ഷത്രം മാത്രം.അതിന്റെ പ്രകാശം വീണ്ടും കുറഞ്ഞതു പോലെ..

“മൃദുല്‍,നിന്നെ വിളിച്ചതു ഞാനാണു..”.മനസ്സില്‍ ചെറിയ പേടി തോന്നാതിരുന്നില്ല.ധൈര്യം വിടാതെ ഞാന്‍ അവിടെ കിടന്നു തന്നെ തിരിച്ചു ചോദിച്ചു..”ഞാനെന്നു വച്ചാല്‍..”

“ഞാനന്നു വച്ചാല്‍ ഞാന്‍ തന്നെ.ഇത്രയും നേരം എന്നെ കണ്ടിട്ടും നിനക്കെന്നെ മനസ്സിലായില്ലേ.ആകാശത്തേയ്ക്കു നോക്കിയേ..”

ഞാന്‍ ആകാശത്തേയ്ക്ക് നോക്കി.ഇപ്പോഴും ആ നക്ഷത്രം മാത്രം..പക്ഷേ ഇത്തവണ ,അതൊന്നു മിന്നി.ഈ നക്ഷത്രമാണോ എന്നെ വിളിച്ചതു..ഏയ്,ഞാന്‍ എന്റെ കൈത്തണ്ടയില്‍ പതിയെ ഒന്നു നുള്ളി.നല്ല വേദന,അപ്പോളിതു സ്വപനമല്ല.പക്ഷേ,നക്ഷത്രങ്ങള്‍ സംസാരിക്കുമോ...ഇതു വരെ ഒരാളും അങ്ങനെ പറഞ്ഞു കേട്ടിട്ടില്ല.അല്ല പിന്നെ,ഈ ഇരുപത്തിയൊന്നാം നൂറ്റാണ്ടിലാ ഇനി പുതിയ കാര്യങ്ങള്‍ സംഭവിക്കാന്‍ പോകുന്നതു...കണ്ണു മുറുക്കിയടച്ചു ഞാന്‍ അവിടെ കിടന്നു.അല്ല,ഇരുപത്തിനാലു മണിക്കുറും പ്രോഗ്രാമിംഗ് ചെയ്തോണ്ടിരുന്നാല്‍ ഇതല്ല,ഇതിന്റെ അപ്പുറവും തോന്നും...

പക്ഷേ വീണ്ടും എന്റെ പേരാരോ വിളിച്ചു..ഒന്നല്ല,ഒരുപാട് തവണ..

“മൃദുല്‍,ഇതു ഞാനാണു,നീ ഇത്രയും നേരം നോക്കി കിടന്ന നക്ഷത്രം.”

അപ്പോളതു തന്നെ സംഭവം.നക്ഷത്രങ്ങള്‍ ഭൂമിയില്‍ നിന്നു സ്വര്‍ഗത്തില്‍ എത്തിയവരാണെന്നാണല്ലോ വയ്പ്.ഞാന്‍ രണ്ടും കല്പിച്ചു ചോദിച്ചു.

“നീയാരാ?”

“ഞാന്‍..ഞാന്‍ നിന്റെ നക്ഷത്രം.”..

“എന്റെ നക്ഷത്രമോ,അതിനു ഞാന്‍ മരിച്ചോ...?മരിച്ചവരല്ലേ,നക്ഷത്രമായി വരുന്നതു..” ഞാന്‍ ചോദിച്ചു.

ഉത്തരം ഒരു ചിരിയായിരുന്നു.ചോദിച്ചതു അബദ്ധമായോ എന്ന മട്ടില്‍ ഞാന്‍ ആ നക്ഷത്രത്തെ നോക്കി..ചിരിയുടെ അവസാനം നക്ഷത്രം പറഞ്ഞു.

“ആരാ മൃദുലേ,നിന്നോടീ മണ്ടത്തരമൊക്കെ പറഞ്ഞതു.ഞങ്ങള്‍ നക്ഷത്രങ്ങള്‍ മരിച്ചവരുടെ പുനര്‍ജന്മം അല്ല,ജീവിച്ചിരിക്കുന്നവരുടെ സന്തോഷമാണു.”

“ജീവിച്ചിരിക്കുന്നവരുടെ സന്തോഷമോ?”എനിക്കൊന്നും മനസ്സില്ലായില്ല...നക്ഷത്രം തുടര്‍ന്നു..

“അതെ,ജീവിച്ചിരിക്കുന്നവരുടെ സന്തോഷം.ഭൂമിയില്‍ ജീവിച്ചിരിക്കുന്ന എല്ലാവര്‍ക്കും ഇവിടെ ഒരോ നക്ഷത്രമുണ്ട്.ആളുകളുടെ സന്തോഷത്തിനനുസരിച്ച് അതിന്റെ പ്രകാശം കൂടുകയും കുറയുകയും ചെയ്യും..”

“ആഹാ,ഇതു കൊള്ളാല്ലോ.”ഞാന്‍ മനസ്സില്‍ പറഞ്ഞു.

“അപ്പോള്‍ ഇവിടെ നേരത്തെ ഉണ്ടായിരുന്ന നക്ഷത്രങ്ങളോ..അവരൊക്കെ എവിടെ.?” ഞാന്‍ ചോദിച്ചു.

“അതോ,അവരൊക്കെ അവരുടെ ഭൂമിയിലെ ഉടമസ്ഥരുടെ സന്തോഷക്കുറവു കൊണ്ടു ഇരുണ്ടു ഇരുണ്ടു ഇല്ലാതായി.എന്നു വച്ച് ആ ആളുകള്‍ക്കു ഇനി സന്തോഷമേ ഉണ്ടാകില്ല എന്നല്ല കേട്ടോ..പോയതിനു പകരമായി,പുതിയ കുട്ടി നക്ഷത്രങ്ങള്‍ ആ ആളുകള്‍ക്കു വേണ്ടിയുണ്ടാകും.”

“നീ എന്റെ നക്ഷത്രമല്ലേ,പിന്നെന്താ ഇങ്ങനെ മങ്ങിയിരിക്കുന്നേ?” ഞാന്‍ ചോദിച്ചു.

“അതിനുള്ള ഉത്തരം എനിക്കു തരേണ്ടതു മൃദുലാണു.ഞാന്‍ പറഞ്ഞില്ലേ,നിന്റെ സന്തോഷമാണു എന്റെ പ്രകാശം.സത്യം പറ,നിനക്കു സന്തോഷമുണ്ടോ?”

എന്തു മറുപടി പറയും.ഞാനും കുറച്ചു ദിവസമായി ഇതെന്നോടു തന്നെ ചോദിക്കാന്‍ തുടങ്ങിയിട്ട്.

“എനിക്കു സങ്കടമില്ല.” ഞാന്‍ മറുപടി പറഞ്ഞു.

“അതല്ലല്ലോ ഞാന്‍ ചോദിച്ചതിന്റെ ഉത്തരം..നിന്റെ സന്തോഷക്കുറവു കാരണം,എന്റെ ആയുസ്സു തീരാന്‍ പോകുന്നു.പക്ഷേ,എനിക്കീ ഭൂമി വിട്ട്,ഇതിന്റെ നന്മകള്‍ വിട്ട്,ഈ കാഴ്ച്ചകള്‍ വിട്ട്,ജനിച്ചപ്പോള്‍ മുതല്‍ എന്റെ കൂടെയുള്ള നിന്നെ വിട്ട് ഇരുട്ടിലേയ്ക്ക് പോകാന്‍ വയ്യാ.”

“പക്ഷേ ഞാനെന്തു ചെയ്യും.ഞാന്‍ പറഞ്ഞല്ലോ,എനിക്കു സന്തോഷക്കുറവില്ല..എന്നിട്ടും നിന്റെ പ്രകാശം കുറയുന്നതിനു ഞാന്‍ എന്തു ചെയ്യാനാ.?” ഞാന്‍ ചോദിച്ചു.

“എനിക്കറിയാം,ഞാന്‍ ഇരുളാന്‍ കാരണം നിന്റെ സന്തോഷകുറവാകില്ല.പക്ഷേ ഞങ്ങളുടെ പ്രകാശത്തെ നിയന്ത്രിക്കുന്ന മറ്റൊന്നു കൂടിയുണ്ട്.ഞങ്ങളുടെ ഉടമസ്ഥര്‍ക്കു മറ്റുള്ളവരോടുള്ള വെറുപ്പ്,ദേഷ്യം.ഇതെല്ലാം കൂടുമ്പോള്‍ അവരറിയാതെ തന്നെ അവരുടെ സന്തോഷം കുറയും.അതവര്‍ക്കു മനസ്സിലാകില്ല എങ്കിലും ഞങ്ങള്‍ക്കറിയാം,കാരണം ഞങ്ങളില്‍ ഒരുപാട് പേര്‍ക്കു ഭുമി വിടേണ്ടി വന്നതിന്റെ കാരണമതാണു.പറയൂ മൃദുല്‍,നിനക്കാരോടെങ്കിലും വെറുപ്പുണ്ടോ,ആരോടെങ്കിലും അടക്കാനാവത്ത ദേഷ്യമുണ്ടോ..?”

ഒന്നാലോചിച്ച ശേഷം ഞാന്‍ പറഞ്ഞു.

“ഉണ്ടാകാം..അല്ല ഉണ്ട്.പക്ഷേ അതിനെന്താ ഇവിടെ കാര്യം. പലരുടെ പ്രവൃത്തികള്‍ കൊണ്ടും,സംസാരം കൊണ്ടും എനിക്കു വെറുപ്പും ദേഷ്യവുമൊക്കെ തോന്നീട്ടുണ്ട്.ഇപ്പോഴും തോന്നുന്നുണ്ട്..അതു കൊണ്ടു എന്റെ സന്തോഷം കുറഞ്ഞതായി എനിക്കു തോന്നീട്ടില്ല.അല്ല,ഇപ്പോ കുറഞ്ഞിട്ടുണ്ടെങ്കിലും എനിക്കു കുഴപ്പമില്ല.”

“നിനക്കു കുഴപ്പമില്ലായിരിക്കും..പക്ഷേ ഞാന്‍,എന്റെ കാര്യം.ചെയ്യാത്ത തെറ്റിനു,ഞാനേറെ സ്നേഹിക്കുന്ന ഈ ഭൂമി വിട്ട്,എന്റെയീ ആകാശം വിട്ട്,ഈ കൂട്ടുകാരെ വിട്ട് ഞാന്‍ പോകണോ..നീ ഒന്നു വിചാരിച്ചല്‍,അവരോടെക്കെ മനസ്സു കൊണ്ടു നീയൊന്നു ക്ഷമിച്ചാല്‍,ഒന്നു സ്നേഹിച്ചാല്‍...”

“കൊള്ളാം,ഞാന്‍ അങ്ങനെയിങ്ങനെയൊന്നു ആരെയും വെറുക്കാറുമില്ല,ആരോടും ദേഷ്യപ്പെടാറുമില്ല.അന്നിട്ടും എനിക്കങ്ങനെയൊക്കെ തോന്നിയിട്ടുണ്ടെങ്കില്‍ അതിനുള്ള കാരണവുമുണ്ട്.അവരോടൊക്കെ ക്ഷമിക്കാനും അവരെയൊക്കെ സ്നേഹിക്കാനും എനിക്കിത്തിരി ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ട്.വേറെ എന്തെങ്കിലും ചെയ്യണമെങ്കില്‍ പറ,ഞാന്‍ ചെയ്തു തരാം..“ ഞാന്‍ പറഞ്ഞു.

“മൃദുല്‍,എനിക്കു വേറൊന്നും വേണ്ട,വേറൊന്നു കൊണ്ടും കാര്യമില്ല.ഇനി എന്നില്‍ അവശേഷിക്കുന്നതു വളരെ കുറച്ചു നിമിഷങ്ങളിലേയ്ക്കു കൂടിയുള്ള പ്രകാശം മാത്രമാണു.നീ വിചാരിച്ചാല്‍..ഞാന്‍ പോയാല്‍ നിനക്കു വേണ്ടി നാളെ മറ്റൊരു നക്ഷത്രം ജനിക്കും..അല്പായുസ്സായി അതും അവസാനിക്കും..പക്ഷേ,നീ ഇപ്പോഴൊന്നു ക്ഷമിക്കാന്‍ തയ്യാറയ്യാല്‍,സ്നേഹിക്കാന്‍ തുടങ്ങിയാല്‍,നീ ഉള്ളിടത്തോളം കാലം ഞാനുമുണ്ടാകും.നോക്കു,നാളത്തെ രാവു പുലരുന്നതു ക്രിസ്തുമസിലേയ്ക്കാണു.ക്ഷമിക്കാനും പരസ്പരം സ്നേഹിക്കാനും പഠിപ്പിച്ച ക്രിസ്തു ജനിച്ച നാള്‍.തന്നെ ദ്രോഹിച്ചവര്‍ക്കു വേണ്ടി പോലും പ്രാര്‍ത്ഥിച്ച ക്രിസ്തുവിനു വേണ്ടിയെങ്കിലും നിനക്കതു ചെയ്തു കൂടേ??”.ഇതു പറഞ്ഞു അവസാനിപ്പിക്കുമ്പോഴേക്കും എന്റെ നക്ഷത്രം ഒരു കുഞ്ഞു പൊട്ട് പോലെ ആയിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു.

വേണമെന്നു വച്ചാല്‍ കൂടി അവരോടൊക്കെ ക്ഷമിക്കാന്‍,അവരെയൊക്കെ സ്നേഹിക്കുവാന്‍ എനിക്കു കഴിയുമെന്നു തോന്നുന്നില്ല.എങ്കിലും ആ നക്ഷത്രത്തിന്റെ ആശ്വാസത്തിനായി അതു ചെയ്യാന്‍ ഞാന്‍ തീരുമാനിച്ചു.

“എനിക്കതിനു കഴിയുമോ എന്നെനിക്കറിയില്ല..പക്ഷേ നിനക്കു വേണ്ടി ഞാന്‍ അവരോടൊക്കെ ക്ഷമിക്കാം.അവരെയൊക്കെ സ്നേഹിക്കാം.അല്ല,കഷ്മിക്കനും സ്നേഹിക്കാനും ശ്രമിക്കാം. പക്ഷേ എന്നിട്ടും നിനക്കു ജീവിക്കാനായിലെങ്കില്‍ എന്നോടു ക്ഷമിക്കണം.” ഞാന്‍ പറഞ്ഞു.

ആ മുഖങ്ങള്‍ ഒരോന്നായി എന്റെ മനസ്സിലൂടെ കടന്നു വന്നു.പലരും പലതും ഓര്‍മ്മിപ്പിക്കുന്നു..ചിലരുടെ മുഖങ്ങള്‍ ,മറന്നിരുന്ന പല സംഭവങ്ങളും മനസ്സിലേയ്ക്ക് കൊണ്ടു വരുന്നു.വല്ലാതെ വേദനിപ്പിക്കുന്നു..കവിളിലൂടെ കണ്ണുനീര്‍ ഒഴുകാന്‍ തുടങ്ങി.ദൈവമേ ഇവരൊയൊക്കെ ഞാന്‍ സ്നേഹിക്കുന്നു..ഇവരോടൊക്കെ ഞാന്‍ ക്ഷമിക്കുന്നു...എത്ര നേരം കഴിഞ്ഞാണു കണ്ണുകള്‍ തുറന്നതെന്നറിയില്ല.നിറകണ്ണുകളോടെ ഞാന്‍ ആകാശത്തേയ്ക്ക് നോക്കി...

ആകാശത്തെങ്ങു നിന്നും ഒരായിരം കൊച്ചു കൊച്ചു നക്ഷത്രങ്ങള്‍ എന്റെ നക്ഷത്രത്തിലേയ്ക്ക് വന്നു ചേരുന്നതു ഞാന്‍ കണ്ടു...എന്റെ നക്ഷത്രം പ്രകാശിക്കാന്‍ തുടങ്ങി...വീണ്ടും വീണ്ടും വെളിച്ചത്തിന്റെ ഒരുപാട് ചാലുകള്‍ എന്റെ നക്ഷത്രത്തിലേയ്ക്ക് ഒഴുകി കൊണ്ടിരുന്നു......ആകാശത്തില്‍ മുഴുവന്‍ ഒരു സ്വര്‍ഗ്ഗീയാനുഭൂതി സൃഷ്ടിച്ചു എന്റെ നക്ഷത്രം,എന്റെ സന്തോഷം,അതു അവിടെ ജ്വലിച്ചു നിന്നു...എന്നെ നോക്കി കണ്ണുകള്‍ ചിമ്മി കൊണ്ട്...